Gelukkig Nieuwjaar!

nieuwjaar

Vannacht stond ik met mijn kleinkinderen te kijken naar al dat vuurwerk, dat de lucht in ging. Prachtige fonteinen met uiteen spattende sterren en lichtflitsen. Vanachter de huizenrij klonk het angstaanjagend knallen van 1000 en ik weet niet hoeveel knallers. De lucht werd daarbij hel verlicht alsof de ene bliksemschicht direct volgde op de ander.
Met enige weemoed ging ik in gedachten even terug in de tijd. Nu bijna 60 jaar geleden. De hele oudejaarsavond zitten we met het hele gezin in de kamer. We genieten van de oliebollen met en zonder krenten, de appelflappen en appelbeignets, die door moeder 's middags zijn gebakken.
Zelf deeg maken, appels schillen en uiteindelijk bakken in spetterend gloeiend heten slaolie.
Wijn en bier was er bij ons thuis niet bij. We dronken thee, koffie en limonade. Wel had moeder ter verhoging van de feestvreugde een heerlijke bowl gemaakt en voor de ouderen was er een glaasje advocaat met slagroom of boerenjongens.
Met z'n allen spelen we traditionele gezelschapsspelletjes Halma. Domino en Mens erger je niet. Dan komen de kaarten op tafel om te een-en-dertigen en te pandoenren.
Langzaam verstrijkt de tijd, de kleine wijzer van de klok staat zo te zien al op twaalf, maar de grote wijzer is pas de negen. Kwart voor twaalf.
Moeder staat op en loopt naar de kast en dan komt de rozenkrans te voorschijn. Zoals gebruikelijk eind jaren '40, begin jaren '50 wordt in veel katholieke gezinnen de rozenkrans gebeden om de zegen af te roepen over het komende jaar.
Iedereen ligt op zijn knieën bij een stoel, de handen gevouwen en de ogen dicht. Steels gluur ik naar de klok. Het eerste tientje van de rozenkrans is gebeden, nog vier te gaan. Snel rekenen hoeveel minuten, dat eerste tientje heeft geduurd en of we wel klaar zijn voor twaalf uur.
Gelukkig zijn we dit jaar voor twaalf uur klaar en als de radio klok twaalf slaat wensen wij elkaar een 'Zalig Nieuwjaar'.
Dan gaan we naar buiten om lawaai te maken. Vuurwerk is er bijna niet. Een enkeling beschikt over wat rotjes (knallen) en gillende keukenmeiden. Wel heb ik paar sterretjes, waarmee ik nadat ze zijn aangestoken grote cirkels maak.
Verder rest mijj (en vele andere met mij) niets anders dan lawaai te maken. We maken gebruik van ijzeren vuilnisbakken en slaan met pollepels op metalen deksels van pannen.
Dan ga ik met vader verder de straat op. Op de hoek ligt een grote berg kerstbomen, die door de jongens tussen kerst en nieuwjaar zijn verzameld en op de verschillende zolders zijn bewaard. De buurten probeerde elkaars bomen immers te stelen. De berg wordt aangestoken en de vlammen laaien huizenhoog op. Al snel zijn de naalden en kleine takken verbrand en rest er nog een smeulende hoop stammen. In de latere jaren ontaarden deze brandstapels in grote fikken waar zelfs de brandweer aan te pas moet komen. Oud meubilair en auto banden vinden dan ook hun weg naar deze kerstboom verbrandingen.
We lopen nog even door Spaarndammerstraat , waar inmiddels lijn 12 van beide zijden tot stilstand zijn gekomen. Vriendelijke buurtbewoners trakteren de trambestuurders en conducteurs op wat oliebollen. Tenslotte moeten zij langer werken om alle mensen weer naar huis te krijgen.
Zo rond een uur 's nachts is alles weer voorbij en na een glaasje ranja ga ik naar bed. Morgen weer bijtijds op, want ik moet de vroegmis bij de zusters in het klooster dienen. Met een gelukzalige gliml;ach val ik in slaap, was het toch weer een mooi oud & nieuw.