Als je op de foto kijkt van het hofje kijk je tegen een rijtje huizen aan, het 2e huis van rechts is ons huis, nog steeds want mijn vader woont er nog steeds, al 55 jaar.
Hij is inmiddels 83 jaar en zegt steeds, ik ga alleen dit huis uit tussen 6 planken, mij krijgen ze hier nooit meer weg.
Mijn moeder riep regelmatig vanuit de tuin : snoepiessssssss en ja hoor dan kregen we allemaal één snoepje haha, het was vroeger wel zuinig, maar wat maakte ons dat toen uit.
Ik ging zelfs met onze kleuterklas naar dit plein voor ons huis zodat de kleuters olv juffrouw Mollevanger daar konden spelen. En ja als mijn moeder dan weer uit de tuin wat ging uitdelen was ik natuurlijk zo trots als een aap en had ik het gevoel dat ik daarom de meste rechten had om op het bankje naast de juf te zitten ;-)
De klimkooi, waar ik altijd mijn schommeltje aan vast maakte, want ben ik heel gelukkig geweest daar.
Van het Jan Postmahof staat alleen de oude klimkooi nog en de rest is gemoderniseerd, ik kan het niet waarderen, want al mijn herinneringen worden verstoord, het zal allemaal best mooi zijn, maar wij waren blij met de aluminiumrekken waar we met een been erover rondjes konden draaien en er een evenwichtsbalk aan hadden.
Zo graag als wij daar als kinderen speelden, mijn kinderen vonden er niets aan, onaardige kinderen zeiden ze.
Maar dat hadden wij toen ook, de enorme grote families die samen speelden, knokten en sporten en zomerspelen hielden, want vakanties zaten er nu eenmaal niet zoveel in, veel kinderen weinig geld.
We spanden we een touw van de klimkooi naar een boom en gingen we volleyballen. We gingen ook voetballen en bij grote uitzondering mocht ik als meisje ook meedoen.
Blikkietrap in de zijstraat de McAddicksstraat, naast dat rijtje huizen kon nog, er waren nauwelijks auto's en ja Bordje tik dat deden we ook, totdat de mensen die daar woonden tekeergingen en renden we snel weg.
Verstoppertje, dan lagen we op de dakjes van de berging van de huizen aan de rechterkant van de bovenste foto, op de 2e foto zie je het ook, de 2e foto is de achterkant van de winkelrij.
Ik moet Oma Roos denk ik kennen, als ik me niet vergis, prachtige lange vrouw met donkerbruine ogen, wij vonden haar, als zij het dus is, een hele mooie dame.
Woonde zij in het witte huizenblok, links op de bovenste foto, je kunt het net niet zien, in de middelste portiek?
1 hoog aan de rechterkant, is dat zo oma Roos?
Herinnert u zich nog de Knijntjes?
Als ik de foto's zie krijg ik een soort van weemoed naar die tijd, die zo volkomen zorgeloos en vrij was, ja wij waanden ons in een paradijs en ik kijk om naar een ongelooflijke gelukkige jeugd.
met lieve en gelukkige groeten Ria Knijn