Wistjedatje (15)

dierenbeul

Hoi Ron, Jouw reaktie had van mij kunnen zijn. In diezelfde periode speelde ook ik daar en die aantrekkingskracht van die glimmende bronzen man met ontbloot bovenlijf herken ik. Overigens zonder homogevoelens, laat dat duidelijk zijn. Ik weet dat het personeel an die vuilnisschuiten wel eens omkoopbaar was als mn vader spullen wilde dumpen, die niet daar gedumpt mochten worden. Er verdween wel eens een tientje in een broekzak om een oogje dicht te knijpen.
Jaren later, ik woonde al op mezelf, beging ik in dat plantsoentje de meest verschikkelijke daad in mn leven. Ik dumpte er een kat, die me gillend gek maakte door vrijwel dagelijks mn beddegoed onder te pissen. Door wroeging overvallen bracht ik vervolgens dagelijks schaaltjes biefstuk tot een voorbijfietsende collega me daar zag en keihard DIERENBEUL riep.

Het beeld

Dit beeld had een duistere aantrekkingskracht op ons jochies van ongeveer 6 t/m 10 jarige, komende / spelende uit de buurt van de Bestevaerstraat.
Ik praat nu over de periode 1965 / 1971.
We klommen erop (dit was nog niet eens zo makkelijk) … waarom?, geen idee. Het beeld had een bepaalde aantrekkingskracht.
De plek waar wij vaak ook verstoppertje speelde grensde aan (met een trappetje naar beneden) aan het water waar stinkende vuilnis-ophaalboten lagen.
Ook dit was in feite spannend , vooral als er weer zo’n veegkarretje werd geleegd.
Ik moest dan ook grijnzen toen ik bij de rubriek “Wistjedatje” nr. 15 het beeld zag staan.
Een stille getuige van mijn speelplezier met herinneringen.

M.v.g.,
Ron de Wit - Almere

***

Beste Bert,

Niet verklappen aub.

(Bert's reactie is verwijderd.)
De redactie