Doddy, het koosnaampje voor Alice

Voor de oorlog

Aan de jaren voor de oorlog heeft zij hele goede herinneringen. Het leven van Tempo Doeloe was bijzonder. De vrijheid en ruimte om te spelen in een land waar de zon vrijwel altijd scheen. De schitterende, overweldigende natuur vol vruchtbomen, koffie- en theeplanten en suikerriet. De verrukkelijke inheemse geuren door elkaar heen gaven haar een gevoel van rijkdom. De Nederlandse school waar zij tijdens de aardrijkskunde les alle steden van Nederland moesten opdreunen, was een Katholieke lagere school in Malang, met strenge nonnen als onderwijzeressen.

Haar overgrootouders kwamen halverwege de 19e eeuw als blanke Nederlanders naar Indië om in de cultures fortuin te maken. Haar overgrootvader was werkzaam op een suikerrietplantage bij Kediri. Tijdens een verlof in Holland werd Doddy’s grootmoeder geboren, zij groeide op als een deftige Nederlandse dame uit Den Haag.
Doddy’s Indische grootvader zag de blanke Haagse dame en viel als een blok voor haar. Uiteindelijk zijn zij getrouwd. Uit dit huwelijk werd de vader van Doddy geboren.
Vóór de oorlog heeft haar vader een paar jaar gewerkt als deurwaarder, een gehaat beroep. Gelukkig voor hem kon hij na enkele jaren een baan bij de overheid krijgen. Vanwege zijn gezondheid moest het gezin in de bergen gaan wonen en dus verhuisde het gezin van Malang naar Batu. Een dorpje waar veel Europeanen vakantie hielden vanwege de gezonde lucht.

Oorlog

Toen de oorlog uitbrak moest haar vader zich melden bij de Landstorm (een soort landmacht en onderdeel van het KNIL). Vader werd krijgsgevangen gemaakt en moeder moest maar zien hoe ze rond kwam, want het Nederlands Gouvernement betaalde geen soldij uit. Doddy als oudste dochter, 11-14 jaar oud, ging met haar moeder tijdens de oorlogsjaren koekjes en eten in rantangpannetjes verkopen om zelf aan eten te kunnen komen. De twee jongere zusjes bleven thuis in afwachting van de terugkomst van moeder en dochter.
Vanaf het moment dat Doddy’s vader krijgsgevangen werd gemaakt heeft zij hem niet meer terug gezien. Na de oorlog,die overging in de vrijheidsstrijd van de Indonesiërs, moest haar vader tijdens de politionele acties op wacht staan voor een ziekenhuis Door een kogel van een Indonesiër is hij in zijn hoofd geschoten en was op slag dood.

Jan

Inmiddels had Doddy haar Jan leren kennen. Jan was bij het KNIL als radio-telegrafist.
Hij had al via de radio gehoord dat zijn a.s. schoonvader was omgekomen. In 1947 trouwde Doddy met Jan. Jan in vol ornaat als KNILmilitair. Vier kinderen werden in Soerabaja geboren, waarvan een op drie jarig leeftijd aan de gevolgen van difterie overleed.
Omdat de situatie voor Indische Nederlanders, die niet wilde kiezen voor de Indonesische nationaliteit onhoudbaar werd verkoos het gezin Trouerbach om met de ss Johan van Oldenbarneveldt te vertrekken naar Nederland. Vlak voordat ze vertrokken werd het op één na laatste kind geboren. Zij kreeg de namen Jolanda Victoria Olivia, de voorletters van de boot waarmee het gezin hun geboorteland verlieten. In Nederland aangekomen gingen zij naar een contractpension in Leeuwarden.
Omdat Jan als marconist bleef werken was hij veel weg van huis en de reis van Amsterdam naar Leeuwarden te duur voor de Marine. Daardoor kregen zij op korte termijn een huis in de Akbarstraat in de Bos en Lommer waar zij van 1958 tot1989 bleven wonen en hun laatste zoon geboren werd.

De deftige Haagse oma

Pas toen ontmoette Doddy voor het eerst haar 'deftige Hollandse - Haagse oma' en heeft haar, vanwege ziekte nog een tijdje in huis genomen. Doddy was bang voor haar omdat ze zo streng was.
Toen op een na alle kinderen het huis uit waren verhuisden ze naar de Daan van Haarenstraat in Geuzenveld. Jan is afgelopen 26 mei 2005 overleden. Het is moeilijk voor Doddy om de draad weer op te pakken. In het verleden deed ze veel vrijwilligerswerk bij Kebang Sepatu en Jembatan. Daar is een eind aan gekomen. Ze komt nu nog als gast en op de creatieve club. Gelukkig is ze vorig jaar nog met Jan en haar kleindochters naar Indonesië terug geweest. Onbewust hebben ze daar afscheid genomen. Doddy wil verder, hoe moeilijk het ook is. Het komt niet in haar hoofd op om te verhuizen, al haar vrienden en kennissen wonen dichtbij haar in de buurt.