Ik ontmoet Kees de Haas in zijn flat op zeshoog in de Anthony Moddermanstraat in een gezellige huiskamer, vol met herinneringen. Het is een beetje rommelig, zijn zwager is druk bezig nieuw laminaat te leggen.
Kees woont al 25 jaar in deze woning. Hij is destijds ingetrokken bij zijn partner, André Koreman, die hier 46 jaar heeft gewoond. Zijn partner is in oktober vorig jaar overleden en Kees wil graag het verhaal vertellen hoe hij indertijd in deze galerijflat is terechtgekomen. “De flat is in 1959 opgeleverd en mijn partner heeft er vanaf het begin gewoond". “André was een echte Amsterdammer, opgegroeid in de Jordaan, waar zijn vader een slagerij op de Prinsengracht had". André wilde hogerop en werd personeelsfunctionaris bij de Stoomvaart Maatschappij Nederland (SMN) op het Java eiland, in de volksmond ‘Schraal maar Netjes’.
Kees vertelt over vroeger, toen je als homo in Amsterdam nog niet gemakkelijk voor je geaardheid uit kwam: "In de jaren vijftig was vrij wonen en een eigen huis hebben in de homowereld erg bijzonder. Eigenlijk was het niet mogelijk. Tijdens de woningnood van na de oorlog kreeg je alleen een eigen woning als je netjes getrouwd was. Als homo moest je daarom wel inwonen bij een hospita. Zo heeft mijn vriend jarenlang op een etage in de Minervalaan gewoond".
Toen werd bekend dat in Slotermeer in de vrije sector woningen beschikbaar kwamen voor mensen die niet gehuwd waren, maar wel een stel vormden. “Dat noemden ze toen hokken, waarmee natuurlijk uitgegaan werd van een man en een vrouw". André huurde met zijn toenmalige vriend een driekamerflat. Omdat het dure huizen waren, deze flat kostte toen 300 gulden, had je twee inkomens nodig om het te kunnen betalen. “We delen een woning omdat het goedkoper is", werd dan als smoes gebruikt. Er zijn toen meerdere homostellen in het pand komen wonen en er wonen nog steeds mensen uit de begintijd".
Je kon in die tijd nog niet uitkomen voor je homoseksualiteit en de omgeving wist vaak niet dat je met je geliefde samenwoonde. Dan kon het voorkomen dat op je verdriet na het overlijden van je partner/huisgenoot door de buren met onbegrip werd gereageerd. Maar het leverde ook grappige situaties op vertelt Kees met veel plezier: “Een buurvrouw kwam iedere week pannenkoekjes aan André en zijn vriend brengen". Op een dag stond ze in een regenjas voor de deur en daaronder bleek ze in Eva kostuum te zijn. Nadat haar buurmannen eerlijk uitkwamen voor hun relatie is ze nooit meer teruggekomen met pannenkoekjes".
Ik denk dat Kees nog vele verhalen zou kunnen vertellen, hij is bijvoorbeeld actief in het ouderenwerk en is secretaris van de ANBO roze groep. Maar eerst het nieuwe laminaat op de vloer en het huis weer in orde.