Voordat mevrouw Westerdiep in het Gerhardushuis is neergestreken heeft ze op veel plekken in Amsterdam gewoond. Ze is achtenzeventig jaar geleden in de Jordaan geboren en in Westerpark opgegroeid, in de koperen knopen buurt. Deze buurt werd zo genoemd omdat er veel mensen woonden die in uniform naar hun werk gingen, zoals politieagenten en postbodes. In de wijk stond een kininefabriek, daar is nu het verzorgingshuis de Koperen Knoop gevestigd. Na haar huwelijk is ze naar de Groenburgwal vertrokken. Dat was gezellig en druk. Haar schoonfamilie uit Groningen kwam graag op bezoek. Het leven op de straat beneden was voor hun een belevenis. Maar het was klein en als jonge moeder verhuisde ze naar Osdorp, naar een ruime en lichte woning op vier hoog in de Ookmeerflat. Daar heeft ze vijftig jaar gewoond. Mevrouw Westerdiep was nog nooit in Osdorp geweest. Nou ja, één keertje, in de oorlog samen met haar moeder. Om aardappelen en groenten in de polder te kopen.
Het gezin Westerdiep waren de eerste bewoners van de Ookmeerflat. Er woonden vooral jonge gezinnen. De kinderen hadden de vrijheid, konden altijd buiten spelen en hutten bouwen op de zandvlakte tegenover de flat, waar nu de sportvelden zijn. Mevrouw Westerdiep denkt met veel plezier aan deze jaren terug, al was het wel primitief in het begin. Er waren nauwelijks winkels. Schoensmeer kocht je bij de apotheek. Ook herinnert ze zich het houten noodbruggetje naar de enige dokter in Osdorp.
Ze kreeg wel minder vaak bezoek van buiten de stad. Voor haar Groningse familie was Osdorp erg ver met de bus en de tram vanaf het station. En natuurlijk was er op straat minder te beleven dan op de Groenburgwal!
Mevrouw Westerdiep genoot juist van het weidse uitzicht. Vanuit het raam zag je de schepen op het Noordzeekanaal langs varen, dat hoger ligt dan het land. Het uitzicht diende ook een praktisch doel. Een nichtje van mevrouw Westerdiep uit Geuzenveld hing altijd een witte handdoek op haar balkon als ze van plan was in Osdorp op bezoek te komen. Dat was voor mevrouw Westerdiep het teken dat ze visite kreeg. Zo leeg was het toen nog.
Gepubliceerd: 8 november 2006