Alla zonder h

ALLA ZONDER H

Toen mijn moeder mij een naam gaf, wist ze niet dat ik op mijn 40-ste in Nederland zou gaan wonen. Ze noemde me Alla.
Later vond ik zelf mijn naam eigenlijk nogal saai: of je hem nu van links of naar rechts leest het blijft Alla. Maar altijd beter dan Tractor, Heldin, Stalin, wat de mode was. Dus had ik vrede met mijn naam.

Ik was vernoemd niet naar een filmster of mijn grootouders (een familielid) maar naar een gewone kapster, die Alla heette en waar mijn moeder altijd kwam om haar haar te laten permanenten. Ze was mooi, open en spontaan. Ze kon erg leuke krulletjes van mijn moeders haar maken. Later kwam Alla kapster in de gevangenis terecht want ze had te veel moderne westerse kapsels geknipt.

Zo verklaarde ze haar als een Engelse spionne. Zelfs mijn vader die een hoge functie beklede kon niets voor haar doen.
Behalve dat in plaats naar Siberië werd ze naar de plaatselijke gevangenis gestuurd. Toen ze uit de gevangenis kwam (door de gegeven gratie ) was ze dik van de diabetes, kaal van stress, zonder tanden door de slechte voeding en met een gebroken neus door marteling. Ze had lege ogen die naar het niets staarden. Ze mompelde steeds. “Ik heb nooit, nooit iets strafbaars gedaan.”  Ik vond me zielig dat ik naar haar genoemd was.

40 jaar later in Nederland
Wat me opvalt dat ik hier ALLAH word genoemd. Toevallig ontdekte ik pas hier dat Alla een Orthodoxe heilige is. En in de 4e eeuw werd ze levend in een kerk verbrand. Ik werd erg trots dat ik Alla heet.

Op een dag was ik in Jordanië. In een winkeltje, daar wilde twee mannen op de foto met mij.
“Hoe heet je ?” vroegen ze.
“Alla” antwoordde ik.
Zij schrokken en zeiden “Dat is de naam van God. Dat mag je niet zo maar gebruiken”.
En ze lieten me iets zien in de Koran waar dat schijnt te staan. Ze onderstreepten het en ik kreeg deze Koran als cadeau. Ze zeiden “Lees maar en word wijs”. Ze moesten zelf eigenlijk wel lachen omdat het boekje in het Arabisch was. Sindsdien als iemand vraagt hoe ik heet zeg ik “Alla zonder H” een soort: 'Zangeres zonder naam'.

Maar een keertje had ik wel geluk met mijn naam. Ik was met mijn klein zoon in het Rembrandt park. Hij liep met zijn blote voetjes in het gras. Heel blij. Plotseling begon hij te rennen. Ik zag alleen zijn snel bewegende rugje.
Ik zat drie bankjes verder op te lachen om zijn geluk. Toen hij in de gras viel op zijn knieen begon hij mijn naam hard te roepen, met zijn hoofdje naar boven. “Alla. Alla. Alla.. Alla,” en toen zag ik vrouwen met hoofddoeken van alle kanten met de grote dienbladen naar hem toe te rennen. Op deze dienbladen lag eten van de barbecue. Ja, ja… iedereen heeft altijd en overal zijn mening of oordeel voor of tegen. In Rusland was ik tegen communisme en hier tegen de barbecue in het Rembrandtpark.
Mijn kleinzoon had nog geen mening (hij was pas twee). Hij stopte het eten in zijn mond. En hij vond dat heerlijk. De vrouwen lachten vriendelijk en zeiden dat hij een goede jongen was, want hij roept nu al Allah om hulp. 

“Wil je ook eten?” vroeg een van de vrouwen. “Ik ben vegetariër” antwoordde ik.
“En ik ben Fatima, aangenaam” en ze gaf me haar hand.
Mijn kleinzoon en mijn buren hadden eten voor de hele week.

Toen de moeder van mijn ex man haar zoon Ad noemde wist ze ook niet dat hij met een Russin zou gaan trouwen. Want in het Russisch betekent Ad de hel, wat hij zelf inderdaad was (hierover schrijf ik een andere keer). Wij Russen waren atheïsten maar ook ongelofelijk bijgelovig. Wij geloven in veel soorten onzin. Zelfs dat onze naam invloed op ons heeft. Dus iemand met zo een naam zou geen succes in Rusland hebben. Toen wij Rusland met hem bezochten was dat wel duidelijk. Bij de aankomst op het vliegveld werden wij door mijn vrienden opgewacht. En toen ik mijn man voorstelde, schrokken ze zich kapot. Ze glimlachte niet meer en vroegen een voor een of ik niet bang was om met een man getrouwd te zijn die de hel heet…

In Nederland dacht ik steeds “Wat goed dat ik mijn kinderen een goede naam heb gegeven.” Vooral na mijn gesprek met mijn vriendin uit Moskou. Ik belde haar. Ik hoorde haar zingen: (ze zingt Ru. klassieke volks lied : Kalinka, Malinka …) 
“Alla, wat goed dat je gebeld hebt. Wij vieren een feest. Wij hebben net onze tweeling hun namen gegeven.Wil je het weten? Het meisje heet Viagra. Ze is zo klein en zo opstandig, echt Viagra. En het jongetje heet Vlaput.”
“Vlaput? Wat is dat, Vla-Put?” vroeg ik uitermate verbaasd. 
“Vladimir Putin in het kort. Jullie weten helemaal niks in jullie kikkerland”.
Nu wist ik het vast en zeker dat ik mijn kinderen goede namen gegeven had.

Maar op een dag belde mijn zoon. “Hoi” zei hij tegen me en zweeg.
“Wat is er aan de hand?” vroeg ik onrustig.
Want als Russische kinderen met hun ouders bellen betekent het dat ze geld nodig hebben of dat er iets gebeurd is. En hoe klein dat ook is ze maken overal een drama van.
“Ik wil je iets vragen, waarom heb je me zo"n stomme naam gegeven?”
“German een stomme naam?” vroeg ik verbaast.” Zo een nette naam had zelfs de tweede astronaut. German Titov.”
Maar hij ging door.
“Waarom heb je me geen Serge of Alex genoemd”.
Wat er aan de hand was begreep ik nog steeds niet.
Moest ik hem Spoetnik, Kalaschnikov, Pistol, Soldaat noemen wat de mode toen was? Hij ademde diep en zei dat hij een interview aan een Engelse krant had gegeven en...
“Wat dan ?” vroeg ik ongeduldig. Heb je op school gezeten?”
“Natuurlijk? Joh, dat was toch verplicht” antwoordde ik steeds onbegrijpelijk. “Heb je dan geen Engelse gestudeerde? Spreek dan mijn naam in het Engels eens uit... GERMAN. Leuk, hè?”
Toen hing hij de telefoon op.
“h,oh,oh, opnieuw stress. 

Ik heb een katje uit het asiel genomen om mij tegen stress te helpen. Ik heb ergens gelezen dat als je een deer aait je daar van af komt. “Poes, poes, poes,” roep ik. Hij heet eigenlijk Doerak volgens zijn papieren maar ik durf hem niet zo te noemen.
Want in het Russisch betekent dat Domerik. Ik bedenk later wel een andere naam of blijf hij gewoon Poes.
“Waar ben je ? Kom... Ik ga mijn Poesje lekker aaien” riep ik door het hele huis.

Terug naar Verslag Vertelfestival.