Boodschappen doen in West

Snel even een ons ham kopen of zo’n “breekijsje” dat je eventueel met een vriendje kon delen en dat voor twintig cent! Bijna dagelijks kwam de melkboer langs met zijn “melkwagen”, ook best handig want de melk werd toen in zware glazen flessen verpakt met zo’n aluminium dop, blauw, geloof ik.

Na schooltijd, tussen de middag, naar de bakker in de Dr. H. Colijnstraat gaan was voor mij geen pretje. Er stond dan zo’n rommelige rij en de ene na de andere volwassene ging voor z’n beurt, totdat er eindelijk iemand zei: “Is dat meisje niet aan de beurt? “. Zoiets leverde mij een rood en gebogen hoofd op. Toch wel opgelucht werd ik dan eindelijk geholpen.
Een enkele keer kocht ik er ruitvormige zoute drop, waarop het woord zout stond of een geel-roze schuimblok. Deze lekkernijen moet je tegenwoordig zoeken.

Kochten onze grootouders voor een halve of hele cent, mijn ouders voor een stuiver of dubbeltje, in de jaren zeventig kocht ik soms een zak drop van een ons voor vijftig cent. De helft met muntdrop, de andere helft tv-pastilles in de Sam van Houtenstraat bij een drogist. Met die tv-pastilles was het oppassen geblazen, voor ik het wist werd ik er soms misselijk van. Maar het hoogtepunt van de Sam van Houtenstraat was voor mij Toko Makassar. Wat dat betreft zat je als Indo wel goed: twee goede toko’s in een straal van vier kilometer! Op de Slotermeerlaan had je Toko Medan en in de Sam van Houtenstraat staat gelukkig nog steeds Toko Makassar. Het leuke van die toko’s vond ik ook dat je er behalve gerechten ook waaiers, e.d. kon kopen en soepkommen met van die leuke porseleinen lepels.

Als ik een blik wierp in de vitrine van Toko Makassar liep het water me in de mond. Het toppunt van verlangen ging uit naar de zogenaamde Kwee lapis, donkerroze of groene laagjeskoeken, gemaakt met kokosmelk. De allerlekkerste hartige snack vond ik Risolles, flensjes gevuld met een vlees-groentesaus.

Toko Makassar deed vroeger niet veel aan modernisering. Binnen stonden eenvoudige stellages waarop de lekkernijen waren uitgestald. Toch had dat z’n charme: je kwam daar voor het lekkere eten en de gemoedelijke sfeer, niet om het allernieuwste model kassa te bewonderen. Tegenwoordig is Toko Makassar behoorlijk modern.

Op zaterdagen gingen we met het hele gezin naar Albert Heijn op het plein 1940-1945. Mijn broertje en ik liepen dan snel langs de vleeswarenafdeling en de broodafdeling om alvast nummertjes te trekken want dat moest toen nog. Er stonden op zaterdag enorme rijen bij die afdelingen en sowieso was het er heel druk. Het wachten in de rij bij de kassa was voor ons kinderen een echte geduldoefening. Gelukkig vond ik ”mensen-kijken” toen al leuk, dat doodde de tijd een beetje.

Gepubliceerd: 14 september 2013