"Heel veel ouders met kinderen die ruimte nodig hadden kwamen hier met een indicatie wonen. In die tijd reden er veel busjes van Jonk Cars in de buurt. Dat bedrijf had lange tijd een contract met de gemeente om kinderen naar VSO's, oftewel speciaal onderwijs, te brengen.”
Volgens recente cijfers van de gemeente wonen er nog steeds tweemaal zoveel kinderen in de Eendrachtsbuurt die bij de Jeugd GGZ lopen.
“Persoonlijk heb ik niet het idee dat het vergelijkbaar is met vroeger. Maar ik heb niet hetzelfde contact met nieuwkomers in de wijk als met de ouders van de kinderen waar die van mij mee omgingen.”
De woningen werden tegelijk opgeleverd en niet gefaseerd, zoals in andere wijken wel eens gebeurt.
“Het is natuurlijk geen grote wijk, daardoor was het ook makkelijker om meteen elkaar te vinden. Er ontstond als snel een sfeer van elkaar een hand toesteken om de boel draaiende te krijgen. In die tijd waren de wegen er nog niet eens. Als het even geregend had dan stonden de straten vol met plassen. De kinderen moesten in kaplaarzen door de wijk en konden dan op school hun normale schoenen aantrekken.”
Eendrachtsbuurt: J.M. Den Uylstraat was in het begin nog een modderweg. Fotograaf: Marjo Mittelmeijer, 1990. 
“Mijn dochter is nog een keer met haar laars vast komen te zitten in het drijfzand. Haar laars konden we niet meer redden.” Waarschijnlijk ligt deze nog ergens in de grond als aandenken aan dat prille begin van deze wijk.
“Er was echt sprake van pionieren in de modder voor de kinderen maar ook voor ons de ouders.”
De Eendrachtsbuurt is een uitbouw van het eerder gebouwde Geuzenveld. Op het moment dat je de sloot bij de Pieter Postsingel, Cornelis Outhoornsstraat en de Cort van der Lindenkade oversteekt bevind jij je in de Eendrachtsbuurt.
Overigens lijkt in de Eendrachtsbuurt nu eenzelfde dynamiek te onstaan als in andere soortgelijke wijken die je ook in Geuzenveld en de rest van Amsterdam ziet. Jonge gezinnen kwamen er ooit wonen, maar de kinderen vertrekken en masse uit de buurt weg naar de randgemeenten zoals Zaandam. In de tuindorpen van na de oorlog had dit als gevolg dat deze zwaar vergrijsde door de tijd heen.
Sommige mensen keken op het begin tegen een cementmolen aan (foto: P. Lieftinckstraat). Fotograaf: Marjo Mittelmeijer, 1990. 
“Ze veranderen heel veel sociale huurwoningen in ofwel koopwoningen ofwel reguliere huur. Dat was voor onze kinderen gewoon niet meer te betalen. Daarnaast was er nog iets. Toentertijd had je zogenaamde Premie-A woningen. En die werden hier vrij veel aangeboden. Maar dat systeem werkte volgens mij niet goed.”
De rente was inderdaad op dat moment vrij hoog, waardoor vooral mensen die net binnen de grenzen vielen waarin je nog recht had op de regeling, hier gebruik van konden maken. De gemeenten klaagden eind jaren '80 al steen en been bij de dienstdoende minister van VROM omdat het een financiële strop was voor hun.
“Al heel snel werden alleen nog maar reguliere koopwoningen opgeleverd in de wijk.”