Ik was 6 en de oudste van ons gezin (3 kinderen) toen we in de Jan Lelimanhof 19 kwamen wonen. Onze buren waren de fam. de Rijk op 17 en Koeleman op 21. Alles was nog nieuw. Onze straat was een onderdeel van een buurtje met allemaal hofjes. Tussen de hofjes een speeltuintje met betonnen zandbak en klimrekken. Voor de huizen een groot grasveld waar je niet op mocht spelen. Er reed een man op een fiets door de buurt die ging staan kijken of je niet op het gras kwam. We noemden hem "de wacht". Als de wacht weg was gingen we natuurlijk op het gras. Ik kan me 2 strenge winters herinneren dat de bewoners een ijsbaan op het gras gemaakt hebben.
Je kan je het nu niet meer voorstellen maar toen we er net woonden kwam de bakker, melkboer (met melkbussen) en de schillenboer (met paard en wagen) nog langs. En de kolenboer, we hadden een kolenhok achter het huis.
Autos waren er nauwelijks in het begin. De buurman had een Kever van de zaak, hij was vertegenwoordiger bij Heineken. Om de hoek had iemand een Goggomobiel, een 3wielig autootje waarvan je de voorkant openklapte als je er in wilde.
We waren Katholiek en gingen naar de noodkerk van de Onze Lieve Vrouw van 7 Smarten. Ik werd misdienaar. Later kwam er de stenen kerk met broeder en zusterklooster. Ik zat op de Dr. Alphons Ariës school, een jongensschool met broeders. Mijn zussen zaten op de meisjesschool met zusters. Ik heb mijn schooltijd doorgebracht in een noodschool, een jaar in de Sam van Houtenstraat en de rest op de Court van der Lindenkade. Toen ik van school ging was net de nieuwe school op de Sam van Houtenstraat klaar. Die is inmiddels afgebroken en ook de kerk is al lang buiten gebruik.
Verderop in onze straat zat een kapper. Die had wel door dat het een kinderrijke buurt was en begon snoep te verkopen. Op een zeker moment had hij een hele wand van de winkel vol met snoep. Veel dingen van een cent zoals zwart-op-wit rietjes, ouwel en kauwgomballen. Of voor 5 cent een bazooka (kauwgom met een stripverhaaltje er in) Als ik op woensdagmiddag naar de kapper moest was het altijd wachten en de lach lezen.
Mijn moeder huurde een keer per week een wasmachine. Een Erres die gebracht werd door de man van de elektriciteitswinkel op het Lambertus Zijlplein.
In mijn oude buurt is inmiddels veel gerenoveerd, in de Jan Lelimanhof lijkt de tijd stil gestaan te hebben.