In de Eduard Vetermanstraat - waar meneer en mevrouw Kneulman (beide 81 jaar) al sinds juni 1969 wonen - staat de deur op nummer 21-huis voor iedereen open. Regelmatig komen er jochies van Marokkaanse afkomst binnengelopen met de vraag of Buurman Henk een band kan plakken of een achterlicht wil repareren. Nooit draait hij daar zijn hand voor om. De contacten in de buurt met mensen van een andere cultuur-religieuze achtergrond zijn in de regel warm en prettig. De familie Kneulman begrijpt dan ook niet waarom zoveel ‘autochtonen’ — Henk huivert van het woord — zich zo negatief uitlaten over de mensen die in de jaren zestig en zeventig naar Nederland zijn gekomen om een nieuwe toekomst op te bouwen. “Gezelligheid, een prettige sfeer en een mooie leefomgeving zijn factoren die we zelf in de hand hebben. Maar daar moeten we dan natuurlijk persoonlijk en actief in investeren", aldus een bevlogen Kneulman. Jaren was hij actief in het Speeltuinwerk, maar ook zette hij zich in voor de Vrijwillige Brandweer, Politie en Leger. En wat te denken van de ANBO, de Mariakapel in Bos & Lommer en de Klaverjasclub? In die verbanden was het dat Henk Kneulman leerde hoe het is om met anderen actief en vrijwillig samen te werken en hoe het is om steeds je eigen verantwoordelijkheid te nemen. “Als je goed contact wilt met je Turkse, Marokkaanse of Bosnische buren, zul je zelf op ze moeten afstappen. Je zult zien, hoeveel je van hen terugkrijgt. Ook zij willen een schone en prettige buurt. Veel te veel mensen wachten af en bemoeien zich niet met de andere bewoners uit de straat. Vind je het gek dat we langs elkaar heen leven?"
Meneer Kneulman is waarachtig een bevlogen man, als je hem hoort praten over hoe je een buurt leefbaar kunt houden. “Laatst ergerde ik mij zo aan overwoekerend struikgewas, dat ik zelf de heggenschaar maar ter hand nam. Ik was nog geen vijf minuten bezig en er stond al een groepje opgeschoten ‘Marokkaanse’ jongens bij me.‘Laat ons dat nu doen meneer Kneulman, dat is toch veel te vermoeiend voor u’. Kijk, dat vond ik mooi. Toen werd me duidelijk dat het ook hun buurt is en dat ze respect hebben voor mij. Respect dat ik heb verdiend door het eerst zelf te tonen." Waren alle Amsterdammers maar zo.
Allochtonen bestaan niet
Het is een wat vreemde uitspraak voor een 81-jarige Amsterdammer, maar het komt recht uit zijn hart. Een mooi vrijwilligershart overigens, waar Henk Kneulman geen moordkuil van maakt. Volgens hem zijn we anno 2004 allemaal Amsterdammer geworden. Of vader en moeder nu in Marokko of Turkije zijn geboren, in Suriname of op de Antillen, we zijn allemaal kinderen van de stad Amsterdam.
5873 keer bekeken