Verhalen zat, aldus Wim en Inge. Het was dan ook moeilijk kiezen uit al die verhalen en herinneringen die de familie van Vuure rijk is. Eén van die herinneringen uit de oude doos sprak echter wel erg tot de verbeelding. Namelijk die van het gemeentelijke girokantoor dat op de Vlugtlaan was gevestigd. Het is vandaag de dag maar moeilijk voor te stellen, maar van Vuure heeft tot eind jaren tachtig een niet beveiligd gemeentegiro-loket gevoerd. Gedurende de laatste jaren was daarvoor een aparte ruimte ingericht, maar in de eerste jaren gebeurde dat gewoon aan een tafel met daarin laatjes waar het geld werd opgeborgen. Klanten kwamen dagelijks geld storten dan wel opnemen. ’s Avonds kwam dan een boodschapper van de Gemeentegiro om het geld op te halen. De Gemeentegiro van toen kan worden vergeleken met de Postbank van vandaag, ook een dienst die van Vuure nog steeds aanbiedt, in het gelijknamige postkantoor. Wat zo verbaast is de laagdrempelige service die Van Vuure in een nog niet zo ver verleden aan zijn klanten kon bieden. In een tijd waarin overvallen op de middenstand schering en inslag zijn, is het moeilijk te bevatten dat de sigarenboer jarenlang elke dag duizenden guldens in een paar houten laatjes had liggen.
De tijd heeft ons snel weten in te halen. Dat het heden in veel opzichten verschilt van het verleden, blijkt volgens de familie van Vuure ook uit de schrikbarend afgenomen hoffelijkheid van veel klanten. Vroeger werd over en weer altijd hartelijk gegroet en had het woordje alstublieft nog enige betekenis. Inmiddels worden Wim en Inge steeds vaker geconfronteerd met mensen die gespeend lijken te zijn van de meest elementaire omgangsvormen. "Maar", aldus Wim, "wij zullen mensen daar altijd — zij het indirect — op wijzen. Wíj groeten wel en proberen altijd persoonlijk contact met onze klanten tot stand te brengen. Dan zeggen we bijvoorbeeld: goedemorgen meneer, een pakje Camel is het niet? Als iemand zijn bestelling snauwt. We moeten er namelijk voor waken dat we niet hetzelfde gedrag gaan vertonen als deze mensen.” Aldus Wim en Inge.
Maar, het is natuurlijk niet allemaal negatief wat de familie van Vuure heeft te vertellen. Nog steeds komen er vanuit heel Nieuw West (en de rest van Amsterdam) veel mensen speciaal voor de gezelligheid en een prettig gesprek naar het sigarenmagazijn. “En zolang dat een substantieel deel van ons klantenbestand uitmaakt, werken wij met plezier iedere dag in onze winkel.” En daarom komen natuurlijk nog steeds zo veel mensen gezellig bij de van Vuures binnenwandelen. Dat zal ook nog wel even zo blijven, denk ik.
Van Vuure: een begrip
Wie kent het niet: Sigarenmagazijn van Vuure op de Vlugtlaan? Een begrip in Slotermeer, en ver daarbuiten. Een gesprek met Wim en Inge van Vuure is een ware ontdekkingstocht door het verleden én heden van het nieuwe westen van Amsterdam. Dat is ook niet zo verwonderlijk, want het sigarenmagazijn annex postkantoor is een van de oudste winkels (in 1960 begonnen door de vader van Wim) van het stadsdeel Geuzenveld Slotermeer.
5864 keer bekeken