Een gezegde bij de Politie is dan ook dat je niet vaak op een feestje wordt uitgenodigd maar veel vaker naar een minder prettig incident wordt gestuurd.
Deurwaarder assisteren
Zo moest ik eens begin jaren 70 assistentie en bescherming verlenen aan een deurwaarder die een veiling moest doen van de inboedel van een bewoner in de Senecatraat in Slotermeer. Dat betekende meteen ook dat er een aantal opkopers (in feite vaste handelaars van het Waterlooplein) met de deurwaarder mee waren gekomen om de spulletjes op te kopen. De deurwaarder vertelde me dat de bewoners schulden hadden gemaakt bij “Boek en Plaat” en bij “Wehkamp”, dus wel besteld en gekregen, maar niet betaald. De schulden waren behoorlijk opgelopen, mede door de aanmaningen, met als gevolg dit Gerechtelijk Bevel tot Verkoping.
Niemand thuis
Bij de woning aangekomen werd er op mijn aanbellen niet open gedaan, maar gelukkig kon ik zonder iets te vernielen de buitendeur open krijgen en bleek al snel dat er in de woning niemand aanwezig was. Hierbij moet vermeld worden dat de deurwaarder enige dagen tevoren de bewoners schriftelijk in kennis had gesteld van de veiling van hun inboedel. Aan die inboedel kon zelfs een blind paard erg weinig schade aanrichten, ofschoon alles schoon was en netjes, kon je wel zien dat daar geen ‘rijke’ mensen woonden. Van een buurvrouw hoorde ik dat de man ’s morgens gewoon naar zijn werk was gegaan als straatveger bij de gemeente en dat zijn vrouw die morgen de woning had verlaten, waarheen wist zij niet. De buurvrouw zei ons dat de man hoogstwaarschijnlijk van het hele gebeuren niks af wist en dat de vrouw de haar man niets van de op handen zijnde veiling had verteld.
Meebieden
Enfin, de deurwaarder kon niet anders dan de veiling te beginnen en de opkopers begonnen te bieden op de in de woning aanwezige meubelen en andere schaarse spulletjes. Echter hetgeen ze voor de inboedel betaalden kon uiteraard bij lange na niet de uitstaande schulden dekken.
Zeer tegen mijn gewoonte in, in feite zelfs verboden, bood ik mee op een drie-pits gasstelletje en wat potten en pannen. Niet om zelf mee naar huis te nemen, maar om de bewoners toch de mogelijkheid te geven om een warme maaltijd klaar te kunnen maken.
Toen ik mee bood en ik de deurwaarder had verteld waarom, hielden de andere opkopers al snel hun mond waardoor ik de spulletjes nagenoeg voor niks kon kopen. Ik weet het niet meer precies voor hoeveel maar ik meen het gasstel voor een kwartje en de potten en pannen voor een ietsje meer te hebben kunnen bemachtigen.
Man wist van niets
De veiling was net afgelopen en de goederen op een vrachtauto waren geladen toen de bewoner aan kwam rijden op zijn ‘veegkarretje’. Hij bleek inderdaad van niks te weten, sterker nog, hij wist niet eens dat hij schulden had. Zijn vrouw had alle inkopen gedaan zonder medeweten van haar man. Waar zijn vrouw was, wist hij niet, wel wist hij mij te vertellen dat zijn eega zwaar suikerziekte had en dat dit mogelijk de oorzaak was ...
Aan het bureau Lodewijk van Deijsselstraat heb ik voor het echtpaar de maatschappelijk werkster
van de Gemeente Amsterdam van het één en ander in kennis gesteld en zij heeft bemiddeld tussen de opkopers en de bewoners zodat ze hun goederen terug konden kopen voor een bedrag van honderd gulden. Het spreekt vanzelf dat het gasstel etcetera door mij al in de woning waren achtergelaten. Het echtpaar is toen verder begeleid in het afhandelen van hun schuldperikelen, tegenwoordig genoemd schuldsanering.
Gepubliceerd: 2 oktober 2008
Lees ook de andere verhalen van deze diender.
