"Wij kwamen hier in 1993 wonen, eerst woonden wij in de Blusséstraat. Daarvoor woonden wij vanaf 1952 vlakbij het Wilhelminagasthuis, daar hadden wij een zolderverdieping, maar de toiletten waren twee verdiepingen lager.
Van de textielfabriek waar regenjassen gemaakt werden, ging ik toen de malaise kwam, bij een bank werken." Het zou voor even zijn, maar het duurde 32 jaar, vertelt de heer Wagner.
"Hoe hebben wij elkaar leren kennen? In het Joodse ziekenhuis op het Weesperplein, daar lag ik omdat het overal vol was. Daar werkte een mooi meisje, maar zij was bang voor TBC en kwam zelden op de zaal. Maar toch, op een dag...
Mevrouw Wagner komt uit een schippersfamilie en is in Wageningen geboren. Zij is vele malen verhuisden heeft op vijf verschillende lagere scholen gezeten.
"Mijn vader had alle papieren gehaald, hij mocht varen tot aan 'Die Lorelei', iets heel bijzonder in die tijd. Vanaf 1960 ben ik, na 18 jaar, gestopt in de verpleging. Ik wilde voor onze dochter gaan zorgen. In 1963 belde de directrice van het ziekenhuis, zij wilde graag dat ik 's avonds kwam werken, mijn man kon dan op de kleine passen en zo heb ik er nog vijf jaar gewerkt.
"Ja", zegt de heer Wagner, "zo kon ik heerlijk van mijn dochter genieten."
"Ons huis en het pad naar de polder vinden wij wel de allermooiste plek in deze buurt, zoveel vogels hier. De natuurvrienden komen vaak hier 'vogelen', zij vinden het ook zó prachtig!
Wat wij lelijk vinden is wel het Lambertus Zijlplein, zo lelijk al die grote winkels en nogal smerig, op zaterdag een echte chaos!
Vroeger waren er hier in de buurt bij iedere hoek winkels, zo leuk, dat missen wij wel."
"Schaatsen, tennissen, skeeleren, fietsen, golfen, dat doet mijn man nog allemaal en hij is wel 81 jaar! Daarom ben ik zo vaak alléén. Zelf ben ik niet zo goed ter been maar ik zorg wel voor de tuin, dat is mijn hobby en ik lees ook graag."
"Een mooie herinnering aan vroeger? Die is al besproken in één van de eerdere interviews. Maar het was wel "mijn idee", voegt de heer Wagner er aan toe. "Het is de eigen ijsbaan waar wij zoveel plezier aan beleefd hebben."
In de huiskamer hangt een leuk rekje met allerlei tinnen figuren, van Daalderop geloof ik, een fantastische collectie van alle ambachten en beroepen in Nederland, de heer Wagner kent ze allemaal, het is zijn passie!
Zo komen wij de verpleegster, de textielbeweker, de ankmedewerker en nog vele anderen op de plank tegen, maar het was minstens zo leuk om hen "in het echt" te spreken!.
Foto's: Annick van Ommeren-Marquer
Gepubliceerd: 27 mei 2007
Naar de rubriek met alle verhalen over Van Tijenbuurt.