Het leven tussen de Haarlemmertrekvaart en het spoor.
(Een reactie uit het Gastenboek die u zeker moet lezen.)
Spoorwoning 4, Haarlemmerweg
Haarlemmerweg wie, wat, wanneer, waar Zichtbaar is de kruising met de Burgemeester de Vlugtlaan.
Foto: Dienst Ruimtelijke Ordening, september 1960.
Alle rechten voorbehouden
In 1957 ben ik (ik was ongeveer 2,5 jaar) op de Haarlemmerweg komen wonen, samen met mijn ouders en mijn 2 jaar jongere broer. Op dat moment moet de blauwe tram er nog wel gereden hebben, maar ik kan me er niets meer over herinneren. Wat ik wel weet is dat de rails er nog lange tijd heeft gelegen. Tijdens een wandeling met mijn ouders ben ik nog eens genadeloos gestruikeld in de dwarsliggers van de rails. Gevolg was een uitbundig bloedende hoofdwond waarvan het litteken nog zichtbaar is. We kwamen wonen in een dienstwoning van de NS die aan de overkant van het water stond. Om ons huis te bereiken moest je met de trekpont naar de overkant. Later is van die pont een brug gefabriceerd met stukken hout.
Ik kan me nog goed herinneren hoe de heipalen voor de Katholieke school aan de overkant (Burgemeester Eliasstraat) in de grond werden geslagen. Het hele bouwproces heb ik kunnen volgen.
De twee molens kan ik me ook nog goed herinneren. Nu weet ik dat ze de 1100 roe en de 1200 roe hebben geheten. De 1100 roe was de enige overgang over de sloot waarlangs ik naar kleuterschool moest. Er was nog geen bruggetje van de Anton Struikstraat naar de Haarlemmerweg bij het einde van de Burgemeester Eliasstraat. Er woonde een oudere mevrouw in die molen, haar naam weet ik niet. Ik heb me de woede van deze mevrouw op de hals gehaald door altijd de bloemetjes uit de haar tuin rond de molen te plukken. Toen het bruggetje er eenmaal was, was voor haar de rust weergekeerd. Ik herinner me ook dat die molen is afgebroken. Nu staat die molen in Osdorp?
Met de 1200 roe heb ik een andere band. In die molen woonde de familie (van?) Beem. Ik heb daar meerdere keren gelogeerd en me verbaasd dat huizen aan de binnenkant ook van riet konden zijn. Bij binnenkomst was links een "showkamer" die alleen voor speciale gelegenheden werd gebruikt. De kamers lagen niet alle op de dezelfde hoogte van het maaiveld en waren bereikbaar met kleine trapjes.
Er is heel veel dat ik kan vertellen over die 10 jaren dat we er gewoond hebben, ik kan er wel een boek over schrijven. Winter 62/63, het opgespoten land achter de dijk dat behalve een natte kelder vaak jongens opleverde die toch het drijfzand wilden uitproberen, de zelfmoord van een ex-gedetineerde, de zomerse dagen waarbij heel motorrijdend Nederland over de Haarlemmerweg reed, de ontspoorde trein die precies de goede kant op viel.
Wij moesten verhuizen vanwege het uitbreidingsplan van Sloterdijk. We wilden toen nauwelijks geloven dat heel Sloterdijk volgebouwd zou gaan worden met flats en hoge gebouwen. Het was helaas wel waarheid.
De plek waar ons huis heeft gestaan heb ik jaren later nog terug gevonden.
De plek leek onaangeroerd, het huis had zo kunnen blijven staan. Snap nog steeds niet waarom het weg moest, het had iets weer kunnen geven van onze oudere cultuur in West.
Ik hoop met mijn stukje mensen te bereiken die foto's hebben van die periode en van ons huis aan de Haarlemmerweg. Vreemd genoeg heeft de Beeldbank van Amsterdam geen foto's en bij de Nederlandse Spoorwegen zijn ze de foto's van dienstwoningen bepaald vergeten te nemen. De foto's moeten dus komen uit persoonlijke collecties. Misschien bereik ik ook andere bewoners van de Spoorwoningen. Van Halfweg tot Sloterdijk hebben er zeker enkele gestaan.
Wie kan mij er aan helpen? Graag even een reactie.
-----
Noot van de redactie: e-mailadres van Tineke Stolk is bij de redactie bekend. Dus als u een reactie wilt geven: Klik hier voor een e-mail aan de redactie.
Alle rechten voorbehouden
2150 keer bekeken
