Gesnapt!

Winderig station

Ik moet ongeveer 10 of 11 jaar zijn geweest (1965) dat het speelterritorium van mij en mijn vriendjes zich begon uit te breiden en we onder andere het groengebied rond (Oud) Sloterdijk per fiets gingen verkennen. De volkstuintjes van het complex Sloterdijkermeer bestonden al geruime tijd en ze grensden aan het laantje achter langs het dorp. Het Postbank-gebouw bestond nog niet (een gebouw van Linmij kan ik me herinneren) en verder was er het winderige perron van het stationnetje, heen en terug naar Zandvoort voor ons toen nog een wereldreis.

Diefjes in de dop

Mijn vriendje Robbie Bühr woonde bij het begin van de Bos en Lommerweg en dus was het maar een stukkie - wel opletten bij het spoor! - naar de tuintjes, waar je zo op kon lopen en het heerlijkste fruit aan bomen en struiken hing. We zetten onze fietsen in het laantje tegen de schutting van een achtertuin en slopen de tuintjes op. We durfden niet zo ver en bij de eerste de beste heg waar een braamstruik net niet overheen groeide, plukten we een voor een bramen, onze lijven strak gespannen om direct weer achter de heg weg te duiken of terug te sprinten naar onze fietsen.
Op het moment dat we allebei nog een braam wilden plukken schoot boven de heg plotseling het hoofd van een vrouw tevoorschijn. Verstijfd bleven we staan, te geschrokken om weg te rennen en trillend van wat het vervolg zou zijn. Politiebureau? Zakgeld inhouding?

Eerlijk duurt het langst

‘Waarom pikken jullie die bramen?’ vroeg de vrouw. We stamelden na een lange stilte snel iets onverstaanbaars over ‘fruit en lekker’. ‘Je had het toch gewoon kunnen vragen. Hier’, vervolgde ze allervriendelijkst, ‘voor jullie allebei een peer, en volgende keer maar gewoon vragen hé? Dat is toch niet zo moeilijk’. Met nog naknikkende knieën fluisterden we een ‘dank u wel’ en wisten niet hoe snel we naar onze fietsen terug moesten

Gepubliceerd: 13 december 2007

Lees ook de andere verhalen van Ruud's Rondje