Verhuizen
Van januari 1950 tot mei 1952 had ik een kosthuis in Amsterdam-Noord. Ik probeerde dichter bij huis werk te vinden, maar de verdiensten waren veel minder. Dus ik bleef bij Werkspoor. Toen Willie en ik getrouwd waren gingen we inwonen, ook in Noord voor vijf gulden per week + gaspenning. Een woning vinden was in die tijd ook al heel moeilijk. Het lukte door bemiddeling van Werkspoor in Amsterdam West in de Ruys de Beerenbrouckstraat op 2-hoog een woning te krijgen, waar ik met mijn vrouw en later ook met de kinderen heerlijk heb gewoond. Het was het allereerste blok woningen. Alles was nog kaal. Vanaf ons balkon zag je de tram op de Slotermeerlaan rijden! Ik werkte 27 jaar in ploegendienst en klom steeds een trapje hoger. Maar het noodlot sloeg toe. Ik werd geveld door een hartaanval. Toen ik weer wat herstelde werd voorgesteld om halve dagen te gaan werken. Na een aantal jaren ging het slecht met het bedrijf. De kranten stonden er vol van. Ook ik kwam op non-actief te staan na al die dienstjaren. Het was beter voor mijn gezondheid om naar een benedenwoning te verhuizen en het werd vlakbij: de Jacob Cabeliaustraat.
Toch weer doorgaan.
Heel veel steun heb ik altijd gehad van mijn vrouw en ik ging me inzetten voor de jeugd. Omdat ik veel in de polder ging kijken bij de sportvelden kwam ik in contact met Antilliaanse jongens die hier studeerden en gingen werken. Ze vroegen of ik ze wilde helpen. Ik heb ze vele jaren begeleid en als waardering hangt er hier een prachtige plaquette van de Waterpana Boys aan de muur. Ook had ik in het buurthuis de leiding over het klaverjassen; 12-14 tafels was heel gewoon. O ja, ik haalde ook nog aan de deuren geld op voor de vakbond. Maar toen ik hen nodig had gaven ze na 30 jaar lidmaatschap niet thuis onder het motto: “wij zijn er alleen voor werkende mensen”. Ik wil wel even aanhalen dat niet alleen ik maar ook mijn vrouw, na een druk gezinsleven, zich jaren heeft ingezet voor De Zonnebloem.
Ja, we hebben hier alles in de buurt zien bouwen, afbreken en weer opnieuw bouwen. Met al die veranderingen heb ik veel moeite. Er zijn zoveel bekenden vertrokken. Je kent de mensen niet meer zoals vroeger. Het is nog moeilijker geworden omdat ik mijn vrouw sinds maart moet missen, na 58 jaar samenzijn. Maar ik ben o zo gelukkig met mijn kinderen en kleinkinderen. Ze doen alles voor me, komen vaak en halen me op. Als het enigszins kan ga ik ’s middags op pad met mijn scootmobiel. Vaak de polder in naar de sportvelden. Daar ligt nog steeds mijn passie.
Dit verhaal is een deel van een veel langer verhaal van de heer Ch. Altena.
Om het hele verhaal te lezen klik op Er is veel gebeurd tussen 1925 en 2010 en u gaat naar het oorspronekelijke verhaal op de website van Slotervaart.net
Dit verhaal is onderdeel van “Van Schoenendoos naar Internet”.
Meer weten? Klik hier.
Klik hier voor de rubriek waarin alle verhalen van 'Van Schoenendoos tot Internet' staan.
