Waterhoentje
‘U bent heel lief en mooi’. Het is een van de felicitaties die te lezen is op de vele tekeningen die Gusta Drieman vorige maand kreeg van de leerlingen. Dansjes werden er gedaan, liedjes gezongen en dus heel veel tekeningen gemaakt. Voor die ene juf, die inmiddels adjunct van de Slootermeerschool is. Maar oudere lezers zullen haar misschien nog wel kennen van het Waterhoentje, de kleuterschool – toen nog een apart gebouw – aan de Harry Koningsbergerstraat. Hier liep ze haar eindstage tijdens de KLOS, de KleuterLeidsters Opleiding School.
Geen pumps
“Het heeft er altijd wel ingezeten,” vertelt Drieman over haar beroepskeuze. “Ik was enig kind en liep hier in Slotermeer, waar veel grote Indonesische gezinnen kwamen wonen, vaak heerlijk rond te sjouwen met de kleintjes.” Tien jaar was ze toen ze in de nieuwe tuinstad Slotermeer kwam te wonen. Niet ver van de plek waar ze onlangs haar jubileum vierde. Onverwacht. “Werd me opeens tijdens een vergadering verteld dat ik de woensdag erop maar geen pumps aan moest doen.” En dat was waar. Een speurtocht door haar huidige woonomgeving in Badhoevedorp werd het, met aansluitend een feest bij haar thuis met weer veel mooie woorden en ook een grote vaas met tientallen witte rozen. En een weekendje weg, binnenkort.
Er is veel veranderd in veertig jaar tijd. Kinderen, ouders, schoolsystemen. Niet alles ten goede of ten slechte. “Vroeger had je veertig kleuters in je klas. En dat ging prima. Er was orde en structuur. Door de televisie pakken kinderen tegenwoordig veel op. En ook de opvoeding is anders dan vroeger. Dat merk je in de klas.”
Nooit uitgeleerd
Zelf kreeg ze tussen alle onderwijswerkzaamheden door drie dochters en verwierf ze door studie andere en ook hogere functies, waaronder die van begeleider niet-Nederlandstaligen en intern begeleider voor leerlingen, ouders en collega’s. Sinds drie jaar staat er adjunct-directeur op haar visitekaartje van de Slootermeerschool, de voormalige Burgemeester Fockschool waar het Waterhoentje in de jaren tachtig mee samenging, en is ze ook – weer na studie – beoordelaar voor PABO-studenten. “Ik raak nooit uitgeleerd,” knikt Drieman. Laatst heeft ze zich thuis laten bijpraten over Facebook, maar om daar nog aan mee te doen. “Dat vind ik niet nodig.” Ze heeft een mobiel en mailt, genoeg voor een 60-plusser in deze tijd.
Wanneer ze gaat stoppen. Het komt wel eens ter sprake. “Ik heb tegen mijn baas gezegd dat ik het wel laat weten als ik er aan toe ben.” Nu nog niet.