Direct wanneer ik het Lucas Andreas zie, komen herinneringen aan de bijzondere en intensieve periode rond de geboorte van mijn tweelingzonen bij mij boven. Dat ik daar te horen kreeg dat ik in verwachting was van een tweeling: ik was te misselijk door de zwangerschap om het goed te bevatten. Dat ik tijdens mijn zwangerschap om de twee weken een echo kreeg om te controleren of de jongens wel goed groeiden: ik verheugde mij er telkens op om te zien hoe ze het maakten en was ook opgelucht als bleek dat ze nog steeds gezond waren. En dat we na de geboorte bijna drie weken op de couveuse- en kinderafdeling bleven totdat ze sterk genoeg waren om naar huis te kunnen…
Ik vraag mij af of mijn zonen van nu bijna 1 jaar het later net zo leuk gaan vinden als ik om de plek te zien waar je ter wereld gekomen bent. Raar eigenlijk: een plek die je veel zegt maar waar je niets vanaf weet … Zo weet ik niet hoe mijn ouders leefden in hun thuis. Ik ken alleen het aanzicht van de ramen met het balkon, op de eerste verdieping van een inmiddels tot kantoor verbouwd woonhuis. En zo zullen mijn jochies nooit voelen wat het Lucas Andreas allemaal bij mij oproept. Maar het ziekenhuis zal waarschijnlijk wel net zo’n speciaal gebouw voor hen worden als voor mij: de plek waar hun leventjes gestart zijn.
Willemijn schreef haar verhaal tijdens de cursus van Computerwijk (module Geheugen van West) in Eigenwijks.
Hier komen de drie verhalen van de cursisten van deze cursusgroep te staan.