Namen en eigenaardigheden
Met genoegen heb ik de namen uit het oude Geuzenveld gelezen, oude vergeten beelden kwamen weer bij me naar boven. Met dank aan Raymond Reijnders die al heel veel namen heeft genoemd uit ‘onze’ buurt. Bedankt Raymond! Jou herinner ik me ook nog. Ik noem nog een paar namen: Van de Slijpe, de Konigs en Rahders. En als aanvulling van de kinderen uit de buurt van de Joost Bilhamerstraat: Robbie Minnen, die geweldig sterk was en je naar adem deed snakken als hij je tegen zich aan perste. En ook Paul en Frans van de Valk. Paul had een kinderfietsje. Zijn vader, Jan van de Valk, leerde de kinderen van het plein fietsen. Om de beurt een rondje! Hij gaf je een duwtje of liep zelfs met je mee. Een kindervriend met een gein gezicht. Hij kon ook fantastisch moppen tappen, hij leek op Max Tailleur! Het fietsen heb ik van hem geleerd.
Naast ons woonde Roger Geesink, een stille jongen. Dan had je ook nog Wimpie Krachten, van de Pieter Postsingel. Hij had ook nog een zus en een broer; hij had een passie voor coureurschap. Later is hij rij-instructeur geworden. Hij inspireerde ons tot het maken van karretjes, waarmee we elkaar keihard door een bochtig parcours duwden. Hoe harder hoe beter, remmen of inhouden was er niet bij. Met kamikaze kriebels in de buik scheurden we in volle vaart de bocht in. We hielden ook lange rallytochten helemaal door de Eendrachtpolder. Tot we op een sterkere groep "asocialen" stuitten (vergeef me mijn ongenuanceerd woordgebruik) en wij onze zakken moesten leegmaken om zo een pak slaag af te kopen…Ja, Geuzenveld was ook onveilig! Ik ben vaak in felle vechtpartijen betrokken geweest. Soms met hele groepen tegen elkaar...
Ik herinner me Frans Monsma, die fantastisch kon rennen, snel als een haas. Niemand hield hem bij. Toen hun familie verhuisde kwam Theo de Vos er wonen. De familie Gemmel woonde naast ons, met Raymond, Daisy (?) en Humphry. De heer Gemmel kwam uit Suriname en hield soms muziekavonden met vrienden. Heerlijke klanken van de steelband gingen door de muren heen.
Ik herinner mij ook de Indische familie Wolf, die in 1957 zijn geëmigreerd naar de VS. In hun huis is toen de familie Van Slijpe komen wonen, waar ik bevriend mee was. Van de familie Wolf herinner ik mij naast de twee dochters, de broers: Onkie en Peutie. Onkie was mijn eerste echte vriendje, Peutie was een verbindende leider. Een natuurtalent. Hij was al wat ouder en had een passie voor gymnastiek. Hij nam de hele groep buurtkinderen mee op sleeptouw in spel en allerlei behendigheidsoefeningen op de toestellen van het pleintje. Van hem heb ik de radslag geleerd. Hij en Wim Hemink waren de enigen die ook op hun handen konden staan en lopen.
De jaren zestig
Wim Hemink, Paul van de Valk, Theo de Vos en nog een paar jongens waren in de prille jaren zestig, zeg maar, de eerste "brom-nozems" van Geuzenveld. Ze spookten met elkaar van alles uit en scheurden rond op echte buikschuivers en hadden allemaal een fikse vetkuif.
Ik herinner mij onze pubertijd, het samenscholen met jongens en meiden, het elkaar uitdagen, het sjansen op straat, de fuifjes, beatmuziek, het dansen, de verliefdheden…
Opvallend in die tijd was dat er verschillende jongeren waren die "moesten" trouwen. Slachtoffers van de pre-seksuele revolutie, waarin de nozems en nozemerinnen wel al vrijer met elkaar omgingen, maar...voorbehoedsmiddelen niet zonder gehakkel en schaamrood over de toonbank van de drogisterij verkrijgbaar waren. De moraal en facilitering liepen toen nog hopeloos achter de feiten aan. Ze gingen bij hun ouders of 'schoonouders' inwonen. Er was in die tijd een grote woningnood.
Afscheid van mijn jeugd
Ik ben op mijn zestiende, in 1966, uit Geuzenveld vertrokken. Het huis werd voor ons te klein. We zijn in de Valieriusstraat gaan wonen. Het huis was fijn, maar in mijn hart werd een leegte geslagen… Ik was in een klap mijn hele context kwijt. Een gat van gemis aan de rijke warme inbedding van het Geuzenveld. Mijn vertrouwde buurt, mijn bekenden, vrienden en kameraden.
De verhuizing betekende een breuk in mijn levenslijn. Ik ben nog een paar keer terug geweest. Een vertwijfelde poging om het gevoel vast te grijpen. Maar het was voorbij… mijn vrienden deden andere dingen… ik hoorde niet langer meer in de buurt. Geuzenveld was geschiedenis geworden en verbleekte in de tijd.
Uit de vergetelheid
Ik was mijn jeugd in Geuzenveld helemaal vergeten, tot ik bij toeval op deze site kwam. Het is mij nu een weemoedig genoegen om al die herinneringen en beelden weer op te laten borrelen, ze voor mij te zien en hen te delen in het geheugen van Geuzenveld.
Ik doe mijn dierbare groet aan iedereen uit de tijd van het Geuzenveld 1955 -1966.
Jan de wit
Ex- Cornelis Vriendtstraat 35