Na de geboorte van mijn dochter waren we verhuisd naar Amsterdam Nieuw-West. Het huis was onderhand op orde en ik denk dat we die dag met de baby in een rugdrager naar de stad waren geweest. Hoe dan ook, ik lag die dag al om negen uur ’s avonds volledig uitgevloerd in bed. Dat was op een normale dag niet erg geweest, maar dit was geen normale dag.
Ik ben opgegroeid in Slotervaart, en had het dus moeten beseffen. Maar twintig jaar afwezigheid en alle nieuwe dingen van de laatste tijd: m’n hoofd liet me gewoonweg in de steek. En mijn vrouw wist nog van niks. Het was haar allereerste Koninginnedag in Amsterdam. Zo kwam het dat ik op 30 april 1994 om tien uur ’s avonds mijn bed uit werd geknald. Dat jaar was ik niet blij met het vuurwerk aan de Sloterplas.
Jaren later ging ik op de avond van Koninginnedag met drie dochters naar de Noordoever van de Sloterplas. We waren ongetwijfeld overdag in het Vondelpark geweest, en hun moeder bleef deze avond thuis om daarvan bij te komen. Deze eerste keer dat we naar het vuurwerk gingen, haalden we – extra feestelijk - vooraf chips bij het BP-station in de Burgemeester Rendorpstraat.
Een gezinstraditie was geboren, en voor mijn dochters was de chips daarvan een onlosmakelijke onderdeel waar ik niet meer onderuit kwam. Tenminste, … totdat we met een heleboel anderen in 2007 aan de oever stonden te wachten en te wachten en te wachten. Zonder waarschuwing gebeurde er na een halve eeuw vuurwerk op de avond van 30 april helemaal niks ...
Lees hier het vervolg van dit verhaal.