Stratenmakers

Maar dat moet ook. Anders kan de inmiddels bijna 60 jaar oude riolering niet worden vervangen en de herinrichting die ons was beloofd niet plaatsvinden, met meer ruimte en een heuse blauwe zone om het wildparkeren tegen te gaan.

Achter onze tuin gaapt een diepte van een halve meter naar waar eens de straat was (goed dat er een hekje voor zit) en naast ons huis zijn drie nieuwe putten geslagen.
Naast de radio op het nachtkastje hebben we een ongewilde wekker erbij gekregen. Stipt om 6.45 ronden ronkende, hotsebotsende happers ons huis en trillen we richting badkamer. Ze draaien, keren en rijden af en aan met zand en kapotte rioleringsbuizen. In de cockpit zit de bestuurder met een smile die verraadt dat hij dit altijd al heeft willen doen sinds hij als peuter met Playmobilhappertjes door de kamer scheurde. Enfin, eerst chaos dan orde, het is niet anders.

Inmiddels zijn de gravers vervangen door stratenmakers. Stoere jongemannen die niet kijken op een tattootje meer of minder en mijn lieftallige buurvrouw – waarvan ze een verkoelend ijsje krijgen – begroeten met ‘hé duiffie, lekkerrr hoorrr’.
Zegt de ene stratenmaker tegen de andere (het klinkt als een mop): ‘als je steeds een paar millimeter tussen de (stoep)banden neemt, kom je met zeven exact uit op dit stukkie.’ Precisiewerk van ruwe bolsters en langzamerhand beginnen de zandwegen weer de contouren te krijgen van echte straten met stoepjes en klinkers. We moeten er even doorheen, maar dan heb je weer een buurt om trots op te zijn.
Driewerf hoera voor de stratenmakers!