Eenmaal weer terug bij het watertje, slaagden wij er met z'n tweeën in het dier zodanig op te drijven dat Johanna, die tot haar dijen in het ijskoude water stond, het dier kon vangen. Nu de vogel kon weliswaar niet vliegen, maar met zijn snavel deed hij verwoede pogingen om mijn zuster lichamelijke schade toe te brengen. Dat risico wisten wij in te dammen door een kous om zijn snavel te binden.
Zo togen wij weer huiswaarts terwijl de vogel, hoe ondankbaar, verwoede pogingen deed om zich te bevrijden. Eenmaal thuis beraadden wij ons wat te doen. Ik had dat jaar met de schoolklas zes keer een bezoek gebracht aan Artis, waar ons door Han Rensenbrink (van “Wie wil mijn marmotje zien”) was verteld dat daar ook wel zieke dieren werden opgelapt.
Dat in gedachten besloten wij uiteindelijk dat het het beste was het dier daarheen te brengen. Dus wij hebben een keukendoek om zijn snavel gebonden en togen naar het Hoofddorpplein om vandaar met de tramlijnen 2 en 9 naar Artis te gaan. Nu ik kan verklaren er in de tram wel vreemd werd opgekeken van ons gezelschap dat bovendien ook nog duidelijk maakte dat die lap om zijn snavel wel degelijk zin had. Uiteindelijk kwamen wij bij Artis aan en werd de reiger zeer welwillend in ontvangst genomen.
Toen wij de dagen daarna vertelden van ons wedervaren kregen wij vaak te horen dat Artis niet zo een goed idee zou kunnen zijn, omdat men daar dergelijke gevallen aan de krokodillen voert. Mij echter, leek het dat we niet veel keuze hadden, een dierenambulance was er niet en van vogelopvang wisten we ook nog niet. Tot onze grote geruststelling kregen we na enige tijd bericht van Artis dat de reiger gezond en wel was uitgevlogen. Of dat echt zo was? Dat weet ik - nu achteraf - zo net nog niet.