Engeltjes in de wijk

Vrijdagavond 24 mei 2013 ging in de Anton Struikbuurt ‘Een Engel in Nieuw-West’ van theatermakers Anne Rooschüz en Andreas Bachmair in première. Buurtbewoners tonen in deze voorstelling wat voor hen geluk is en beelden dat ieder op eigen manier uit. Straattheater is het (dus duimen voor mooi weer) en dat leverde bij het publiek op de stapvoets rijdende tribune steeds weer de grote vraag op: wie hoort ‘erbij’? Was die postbode wel een echte postbode of een acteur? Staat die peuter daar uit nieuwsgierigheid achter het raam te kijken of is het de jongste van het Engel-gezelschap? En die man met stok? Loopt hij echt zo traag of gaat hij straks tapdansend door de wijk? Je komt er vanzelf achter tijdens dit pakkende… eh… toneelstuk, deze musical, show? Hoe dan ook, er zit heel wat Hollywood in de ‘doodnormale’ bewoner die uitbeeldt wat geluk voor hem of haar – jong en ouder – betekent. Van een veertje dat neerdwarrelt op een voet of een groet op straat (“Al is het maar een knikje”) tot aan skypen met de kleinkinderen. Maar ook de vraag: moet je geluk nu de hele tijd najagen? De simpele dingen en grote vragen worden allemaal tot het publiek, dat door de aaneengesloten scènes in de wijk tuft, gericht. Spreekkoren, een dansende Tilly, een karaoke zingende Irma, een line dancende Elise, een demonstratie kickboksen van de meiden van El Otmani en als hoogtepunt de beroemde scene uit Singin’ in the rain. De voorste rij hield het niet droog. En ja, dat kun je tweeërlei opvatten.

Wat betreft de Westerpost: geluk is een voorstelling, zomaar op straat, in een buurt die niet veel mensen kennen, door bewoners, die onverwacht enorme talenten blijken te zijn, van twee buurtonderzoekers, die met Een Engel in Nieuw-West iets heel bijzonders hebben neergezet. Dat moet je zien. Kippenvel.

'Een Engel in Nieuw-West' heeft 10 voorstellingen gedaan!

Gepubliceerd: 5 juni 2013