MAIL!

Het is alweer enkele jaren geleden. Hartje Amsterdam. Het Rokin levendig. De late middagzon is nog warm en verlicht als een bouwlamp Hotel Victoria aan de overkant.
Zich naar huis spoedende zakenlui snellen me voorbij. Ik ben op weg naar een afspraak in Le Pecheur, naar verluid een top visrestaurant in de Reguliersdwarsstraat. Een goede vriendin en haar vriend studeren af, en dat vieren we.
Hij makelaardij en zij sociaal juridische dienstverlening. Een mooie, maar hopelijk nooit voor privé-gebruik noodzakelijke combinatie.
‘Excuse me’! Een onmiskenbaar toeristische Japanner, bijpassende camera in de aanslag, stopt glimlachend mijn relaxte pas richting Muntplein.
Zijn vriendin, vrouw of zus maakt zorgvuldig een foto van een voor ons zo bekende knalrode brievenbus, ‘links alle postcodes boven 2001, rechts tot 2001 (Amsterdam e.o.), eerste lichting 10.00 uur. Ook postbestellers hebben variabele werktijden.
Ik bekijk het tafereel met verbazing en mijn verwondering groeit als niet alleen de man die mij tegenhield, maar ook de rest van het gezelschap zich stuk voor stuk op een meter of vier van de bus plaatst en, elkaar aanwijzingen gevend, ieder de eigen camera haar werk laat doen. Het object ondergaat de belangstelling met lede ogen, toch glimmend van trots.
Ik vraag me af of ze weten wat het voorstelt. Kunst? Een aansluitkast voor brandslangen? Brandweer is tenslotte overal rood.
Of bevindt zich binnenin een informatievideo over de mooiste grachten van de stad.
Om mij duidelijk te maken dat ze het echt niet weten, maakt een van de jongere meisjes zich los uit de groep, loopt aarzelend naar de achterkant en raakt het ding met gestrekte arm voorzichtig aan. Ik onderdruk de neiging om hard ‘kaboem!’te roepen. De anderen kijken gespannen toe. Er gebeurt niets.
Nog niet helemaal gerustgesteld loopt ze er verder omheen en ontdekt de neergeklapte postcodeklepjes aan de voorzijde. Haar ogen vragen de groep om toestemming, behoedzaam loopt ze op het rechter klepje af, licht het op en buigt zich voorover om naar binnen te kunnen kijken. Het lukt.
Het gekwetter van de groep verstomt. Zal ze voor deze onbetamelijke nieuwsgierigheid door een Amsterdamse postgod worden gestraft en worden gedwongen tot het plegen van harakiri? Zal ze voor de eeuwigheid door het rode monster worden opgeslokt? Er gebeurt niets.
Dan uit het meisje onverwacht een in de bus resonerende schaterlach. Ze draait zich om naar de rest van de groep en vertelt haar ontdekking……,denk ik. Ik versta geen Japans. De anderen knikken en lachen haar uitbundig toe. Een van hen plukt een voor dat jaar uiterst minuscule mobiele telefoon uit zijn borstzak, wijst op de ansichtkaartenstandaard bij de souvenirwinkel achter hem, vervolgens op de brievenbus, drukt een aantal keren op de knopjes van het toestel en houdt het apparaat triomfantelijk onder de neus van de anderen. Mail? Dat doen wij zó.

Gepubliceerd: 18 september 2006

De hele serie verhalen van Ruud vindt u hier: Ruud's Rondje