Ruud van Koert
De natte sneeuw laat ze ondanks de overkapping sneller lopen dan ze eigenlijk willen. De straat heet sinds de herinrichting van het Mercatorplein Berlagepassage. Het klinkt alsof volks Amsterdam per se wil wedijveren met de Hilvertshoven in het Gooi.
Van mij hoeft het niet.
De geest van Berlage waart nog steeds vanuit de opnieuw in zijn stijl opgetrokken toren door de buurt, maar de samenstelling van de bewoners is in de loop van de jaren aanmerkelijk veranderd. Ik denk aan het erachter gelegen Balboapleintje, waar ooit Rijkaard en Seedorf hun eerste bal trapten en waar ik zelf, toen er nog grind lag met een hek eromheen, mijn eerste korfbal door een mand probeerde te gooien, en een trekdrop vijf cent kostte.
Voordat ik helemaal in mijn jeugd wegdroom wordt de deur van het koffiehuis wild opengegooid. Vanuit het portiek stapt een leeftijdloze man binnen. Zijn vale gezicht verraadt een niet altijd meezittend leven, maar vandaag kan er een zuinig glimlachje vanaf. Zijn beide armen omklemmen een door de vulling bolstaande plastic boodschappentas van Dirk. Nog in de deuropening strijkt hij met duim en wijsvinger een pluk sluik over zijn voorhoofd hangend nat haar opzij en met z’n kin vastberaden vooruit schouwt hij de aanwezige cliëntèle. Ik slik de opmerking: ‘Ja, ja, we hebben je gezien!’ in en hoop alleen maar dat hij de kille luchtstroom in mijn richting weer snel afsluit. Eenmaal helemaal binnen kijkt hij wat argwanend rond, waarna hij de plastic tas behoedzaam op de toonbank legt. De eigenaar van het etablissement stopt de bestudering van zijn glas melk en vraagt hem beleefd:
‘Wat kan ik voor u betekenen op deze winterse woensdagmiddag?’
De man buigt zich samenzweerderig voorover en fluistert, voor mij toch hoorbaar: ‘Mooie tafelkleden voor een mooie prijs’. De eigenaar kijkt de man taxerend aan, wenkt met een hoofdknik zijn vrouw en wedervraagt: ‘Toch wel eerlijke handel hè?’
De handelaar trekt verschrikt zijn inmiddels in de tas verdwenen hand terug en zegt verongelijkt om zich heen kijkend: ‘Maar meneer, wat denkt u wel?’
Uit de tas komt een crèmekleurig, voor zover ik kan zien, zwaar damasten kleed tevoorschijn en het wordt door de man met een breed gebaar uitgespreid over een van de tafeltjes. ‘Kijk meneer, da’s nog es mooi spul hè’, stelt hij vast, in ieder geval zichzelf overtuigend. ‘Enne, het is er ook nog in zachtblauw en oudroze.’
‘O nee, geen roze’, zegt de vrouw van de eigenaar beslist’. ’t Is hier geen hoerenkast!’. ‘Gelijk hep u mevrouw’, antwoordt de man. Zijn ogen gaan glimmen. Er wordt al over de kleur gesproken, dus een deal is in zicht. Gniffelend voegt hij er in de richting van de eigenaar aan toe: ‘Ja, en met die kleur moet je ook nog uitkijken dat je niet van de eerste de beste lekkere knul een zoen achter je oren krijgt.’
Als de eigenaar toch nog wat aarzelt verklaart de man met ernstige stem: ‘Luister, mijn baas laat dat spul speciaal uit India overvliegen voor het Sheraton en het Hilton en zo. Nou bleek met de laatste zending dat hij teveel toegestuurd had gekregen. Kortom, hij hep ze over dus, snap u, en daarom mag ik ze voor hem verkopen tegen de kostprijs’. Achter zijn hand laat hij zijn stem weer in volume zakken: ’25,- per stuk.’ De eigenaar heeft het verhaal met verbazing aangehoord, maar bezwijkt toch voor het verleidelijke aanbod. ‘Goed’, zegt hij, ‘doe dan maar tien van die blauwe’.
De man glundert, schrijft de bestelling op de binnenkant van zijn hand, deelt de eigenaar opgewekt mee: ‘Zaterdag kom ik ze brengen’, en met een uitbundig ‘de mazzel!’ verdwijnt hij naar buiten.
Zijn schouders ophalend zegt de eigenaar tegen mij: ‘Ach, niet iedereen viert Kerst in een hotel.’
De hele serie verhalen van Ruud vindt u hier: Ruud's Rondje
Gepubliceerd: 19 december 2006
