November 1993, Staatsliedenbuurt
De Staatsliedenbuurt was tot tien jaar terug het krakersbolwerk van Amsterdam. Een anarchistische wijk met zonderlinge bewoners moet het zijn geweest.
Heksengevel
In de Wittenstraat staat een laatste getuige van de krakerstijd. Een groot vervallen pand met een witte gevel, opgesierd met een muurschildering van een heks. Ook van binnen is het pand vervallen, maar de sfeer van verloren tijden is aanwezig.
“Het huis is in 1986 door een paar vrouwen gekraakt”, vertelt Krystyne (24), één van de bewoonsters van het pand. “Eerst de benedenverdieping en langzamerhand het hele pand. We betalen geen huur en we mogen vooralsnog blijven zitten. Over een tijdje wordt het pand gerenoveerd, dan is het dus afgelopen.”
In Krystyne’s kleine lichte kamer snort de kachel. Eén tafel, een paar stoelen, een bed en twee grote Afrikaanse trommels, meer staat er niet. De studieboeken en tijdschriften op de tafel worden opzij geschoven. Krystyne is eerstejaars studente Engels aan de Universiteit van Amsterdam. Ze ontvangt een basisbeurs van 570 gulden per maand. Aanvullende financiering krijgt ze niet, want haar ouders verdienen teveel. “Ik word nu en dan gevraagd voor een optreden met mijn djembé’s” - ze wijst naar de Afrikaanse trommels – “of om een dans-workshop te begeleiden. Met mijn beurs en wat ik bijverdien, kan ik net rondkomen. Kijk, huur betaal ik niet, alleen de vaste lasten. Andere studenten moeten ook nog eens een paar honderd gulden voor woonruimte neertellen.”
“Weet je, de manier waarop de Informatiseringsbank zijn zaakjes aanpakt, deugt gewoon niet. Neem nou die lening. Je krijgt niets van ze, maar je moet wel rente betalen. Ze verdienen gewoon aan ons. Absurd toch? En dan nog maar afwachten of je na je studie direct werk kunt vinden om je studieschuld af te betalen. Ik vrees dat de sfeer in Nederland flink gaat veranderen in de toekomst. We gaan richting een Amerikaans model; iedereen moet voor zichzelf knokken. Degenen die het niet redden, worden in de kou achtergelaten. Dat gebeurt nu al. Ik durf te zeggen dat ik in al die jaren dat ik in Amsterdam woon, zie dat er meer en meer mensen komen die het in deze verharde maatschappij domweg niet redden.”
Krystyne wijst naar buiten: “Kijk maar eens goed om je heen. Je ziet het in deze buurt. Er komen steeds meer verslaafden en zwervers. Jaren geleden was ik in Londen en zag ik mensen onder kartonnen dozen onder de brug. Is dit nu een verzorgingsstaat …?”
Einde
Februari 2014
Gezocht en rondgevraagd naar het grote vervallen pand met de witte gevel, maar niet gevonden. Het is bijna zeker gesloopt en opnieuw bebouwd. Krystyne en haar medekraaksters zijn ook verdwenen. Ergo, de hele redactie van het blad ZIP is niet meer te traceren. Nou ja, tijden veranderen, maar niet de verhalen!