De koek is op, deel 1

Knibbelen op een kluitje in de Staatsliedenbuurt.

Auteur: Jan Wiebenga
7 Fans
Staatsliedenbuurt

Bij het opruimen van zijn zolder vond Jan Wiebenga in het schoolblad ZIP van zijn zoon een artikel uit 1993 over de Staatsliedenbuurt, de buurt waar Jan is geboren. Het geeft een prachtig tijdsbeeld van begin jaren `90. Het artikel, geschreven door Claudia Dekkers, is door Jan bewerkt en wordt in 3 delen gepubliceerd.

Hoek Van Hogendorpstraat en Groen van Prinstererstraat Bron: foto gemaakt door Jan Wiebenga, 19-02-2014

Hoek Van Hogendorpstraat en Groen van Prinstererstraat Bron: foto gemaakt door Jan Wiebenga, 19-02-2014

Alle rechten voorbehouden

Knibbelen op een kluitje in de Staatsliedenbuurt.
De nieuwe tijd werpt haar schaduw vooruit. Bezuinigingen staan op stapel: uitkeringen, beurzen en minimumlonen staan op de tocht. De contouren van de armoede tekenen zich af in de straten van West.

November 1993, de Staatsliedenbuurt in Amsterdam West
Omarmd door het Westerpark en de Nassaukade. Een levendig wijkje met kleurrijke inwoners. Het had elke andere volksbuurt in Nederland kunnen zijn. Zuilen in Utrecht, Oud-West in Rotterdam, het Spijkerkwartier in Arnhem. Een wijk waar mensen wonen die moeten rondkomen van een klein inkomen.
Opvallend in deze buurt zijn de vreemdsoortige handeltjes: tweedehands vleessnijmachines, schuimrubberen matrassen, Afrikaanse plantenbakken. Een gereedschaps-uitleen-winkeltje en een fietspomp-verhuurbedrijfje. Een bordje met de veelbelovende tekst ‘International Export & Shipping Company’ prijkt naast een ongewassen raam. De vergeelde luxaflex is dicht, er brandt geen licht.

De renovatiewoede is deze wijk niet voorbijgegaan. Desondanks staat driekwart van de panden troosteloos en verwaarloosd op een opknapbeurt te wachten. Voor de ramen van de woningen hangen tuttige vitrages. Enkele vensterbanken zijn op creatieve wijze opgesierd. Tweehonderd vetplantjes in de etalage tussen het raam en de luxaflex geplakt, een vensterbank vol lege bierflessen, geëtaleerd als waren het begonia’s. Een oude vrouw zit in een stoel voor het raam, met haar neus tegen de ruit geplakt. Verderop schijnt door de dunne vitrage het blauwe licht van een televisietoestel. Een man en een vrouw hangen in ochtendjassen op de groenfluwelen bank. Andere ramen zijn met lakens bedekt, of met karton dichtgeplakt. De mens achter deze gevels is aan het oog onttrokken.

Glimmende mountainbike
“Ach, daar wonen waarschijnlijk junks.” Ik sta voor een fietsenstalling in de Van Hogendorpstraat. Aan het woord is Ronny (32). Hij sleutelt aan de glimmende mountainbike van een Turks jongetje. “Ziezo, knul. Die is weer klaar. Goed zo?” Ronny draait zich naar me toe. “Kijk, er wonen hier in de buurt drie categorieën mensen: uitkeringstrekkers, studenten en junks. Oh ja, en allochtonen, maar dat valt nog mee als je naar sommige andere wijken kijkt. Er zijn hier heel wat verslaafden in de buurt. Tja, en dan wordt er wel eens een fietsje gejat of gemold. Ik weet daar alles van. Ik heb zelf ook een verleden, weet je …” Ronny lacht luid. “Achteraf vind ik het wel lullig. Vooral de fietsen van studenten worden vaak gesloopt. Nu heb ik hier een klein werkplaatsje waar ik fietsen weer oplap. Weet je, ik mag hier eigenlijk niet zitten. Maar ach, ze kunnen toch niet bewijzen dat ik hier wat centen mee verdien. Die ambtenaartjes maken het je soms verdomd moeilijk. Heb ik een leuk uithangbord bij mijn werkplaats opgehangen, staat er al weer zo’n regelneef op de stoep.” Ronny praat aan één stuk door. “Nee meisje, politici vertrouw ik voor geen cent. Dan zie ik d’Ancona met haar dronken kop op TV, en die Ritzen staat altijd zo strak als een lantarenpaal. Dat zijn toch geen mensen?”

Rode hoofden
“En de stommiteiten die ze begaan. Miljoenen worden er over de balk gegooid en wij kunnen er voor opdraaien. Moet je eens kijken in het Westerpark. Daar hebben die gekken een hondentoilet laten bouwen. Een half miljoen kostte dat, geloof ik. En daar stonden ze bij de opening, met rode hoofden van schaamte, want geen hond die erop wilde. Iedere gek weet dat honden niet plassen op een vloer die nat is. Kijk eens, ik heb niet zo’n vrolijk verleden. Ik heb een jaar in Frankrijk in de bak gezeten. Toen ik terugkwam, moest ik me in de schulden steken om mijn leventje weer op orde te krijgen. Ik ontvang geen cent van de staat, want op elk dubbeltje dat ik officieel verdien, leggen ze beslag. Nee, ik bedruip mezelf wel. Ik werk nu zeven maanden in het jaar in de havens en met mijn werkplaatsje kom ik de andere maanden door. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Ze laten je met rust, zolang je maar niets van hen vraagt …”
(wordt vervolgd)

Februari 2014
Heb gezocht naar ene Ronny, van de fietsenstalling in de Van Hogendorpstraat. Er is wel een fietsenzaak (zie foto) maar of het de juiste is? Ook Ronny is in geen velden of wegen te vinden. Maar dat is ook niet zo gek na ruim 20 jaar!

Nawoord van de redactie: ZIP was een uitgave van de School voor Journalistiek en Voorlichting. De auteur van het oorspronkelijke artikel, Claudia Dekkers, was niet meer te traceren. Het colofon van ZIP vermeldt dat er geen bezwaar is tegen overname van het artikel.

Alle rechten voorbehouden

678 keer bekeken

Margriet

Staatslieden buurt

leuk informatief verhaal het is ook een gezellige buurt