De boodschap in witte blokletters van stavast op de achterkant (of is het de voorkant) van een bruinkleurige loods trekt langzaam aan me voorbij gezien vanuit de trein van CS naar Muiderpoort. Het beeld van de oude heer Jongevos in overall die met een wijds gebaar zijn planken, palen en latten aanprijst verschijnt als vanzelf op mijn netvlies. ‘…….. bos als hout terug bij Jongevos’. Boodschappen die je niet snel loslaten. Ritme en rijm van slagzinnen.
Nee, dan de aan de tijd aangepaste moderne versies die me op vele plaatsen in de stad op A4-formaat vanaf een raamkozijn waarschuwen voor de ondeugden van vandaag: ‘ook bange mensen krijgen klappen’, ‘oorlog is geweld, vrede is geweldiger’, ‘verbeter de wereld, begin bij uw kinderen’. Ware woorden, helaas.
Terug naar de graffiti van lang geleden denk ik aan de eerste slagzin die ik, nog klein en onbekend met het grote leed in de wereld, zag langs de Haarlemmerweg op de zijmuur van een opslagplaats: ‘al een vat, kist of krat van de Phoenix gehad?!’ Phoenix sprak ik nog lang daarna uit als Poeniks. Wist ik veel, ik kon net lezen. Meestal trokken ook die letters met een pittige snelheid aan mij voorbij, terwijl ik met zo’n klein wit pothelmpje op spannend angstig tussen mijn vader en moeder ingeklemd zat op de veel versleutelde BSA van m’n pa. Eén keer reden we er niet langs maar stonden er recht voor. Stil. Mijn pa stond droevig naar zíjn BSA te kijken. Het ding was niet meer aan de praat te krijgen en teruglopen naar Amsterdam Oud West was best een eind. ‘Anders smijt je dat rotding maar in de Haarlemmertrekvaart’, sprak mijn moeder half huilend. Ik stond er beteuterd bij en had ook later, ondanks de zinnelijkheid van de zin, niet het idee dat het bezit van ‘een vat, kist of krat van de Phoenix’ iets aan de situatie zou hebben verbeterd.
De hele serie verhalen van Ruud vindt u hier: Ruud's Rondje
Gepubliceerd: 12 oktober 2006