Ruud van Koert
Zondag 23 september aanstaande is het weer een autoloze zondag - deze keer ook in Amsterdam-West binnen de ring A10. De Van Dam tot Damloop-lopers stromen dan ongehinderd van Amsterdam naar Zaandam en ik heb mijn zoon aan de telefoon: "Wat gaan jullie dit weekend doen? Skaten?" Zijn stem is doorspekt met spottend ongeloof. We zijn tenslotte al een tijdje ouders. Dan doe je dat soort dingen niet meer. "Nou ja", zeg ik aarzelend, "eerst proberen natuurlijk". We hebben de skates van onze dochter geprobeerd en de wieltjes lopen lekker.Nog nabibberend denk ik aan mijn escapades op ons gladde laminaat en de goedbedoelde raad van mijn dochter dat ik zó moet remmen, waarbij ze een beweging maakt met haar benen die ik altijd voluit bewonder bij de vrije kuur van bevallige Russische schonen. "Denk je wel aan knie-, pols- en elleboogbeschermers." Ik slaak een zucht. Het moment dat kinderen bezorgd worden om hun ouders is nu definitief. "Je weet wat er kan gebeuren", voegt mijn zoon er aan toe.
Ik weet dat hij doelt op die beruchte zondag 19 september 1999.
Het centrum van Amsterdam was toen ook autoloos en een juffrouw op radio 1 legde uit dat het geen autovríje dag is. Het kan dus zijn dat er nog wat auto’s rijden. "Maar vooral Amsterdam UIT", verkondigde ze trots, alsof ze de bestuurders persoonlijk de poort wees.
Ik trok de veters aan van mijn Nikes Air. Há, geen problemen dus om bij de start van mijn 1e Van Dam tot Dam loop te komen. Geen files, geen aanrijdingen, geen opgestoken middelvingers. Dat jaar waren er 20.000 lopers, 3850 skaters/skeelers en een aantal rolstoelers/weelers. Met honderden de IJ-tunnel in. Handen omhoog, zwaaien, joelen en fluiten. Kinderspel. Avondvierdaagse-viaductennostalgie.
Er volgde nog een bericht. De honderden skaters, die enkele uren eerder waren vertrokken dan de lopers, zijn in de tunnel en op elkaar gedenderd. Maximumsnelheid 80 kilometer per uur, geen ABS. Eén grote autoloze kop-kontbotsing. Angst in ogen en toch zwaaien. Botgekraak, geschreeuw, geschaaf. Een menselijke puinhoop.
"Ja lieverd, we zullen voorzichtig doen", stel ik mijn zoon gerust.
Het fietspad langs de Haarlemmerweg loopt voornamelijk rechtdoor en er staan voldoende bomen en lantaarnpalen.
Gepubliceerd: 18 december 2007
Lees ook de andere verhalen van Ruud's rondje.