Prijzenkast

Woensdag komt onze nieuwe ouwe kast en dus moet het huidige Ikea-bouwsel weer uit elkaar gesleuteld en opgeslagen op een niet beschikbare plek in huis. We zien wel.
Mijn vrouw trekt willekeurig een laatje open. Achtereenvolgens haalt ze een doosje tevoorschijn met divers formaat sleutels uit vervlogen tijden en van gejatte fietsen, en een met zorgvuldig bewaarde medailles van mij uit nog langer vervlogen tijden. De Avondvierdaagse heeft de overhand (wél 15 keer).
Mijn nieuwsgierigheid naar deze relikwieën wint het van de geplande demontage van de kast. Ik rommel tussen het door mij gewonnen oud-ijzer en ontdek eerst een zilveren, nou ja in ieder geval zilverkleurig, eikenblad. Er zit een natuurgetrouw eikeltje op gesoldeerd en een strik met het opschrift:
2e prijs, jubileumsportdag
H. de Keyser, 1913-1963

Ik graaf verder en tover een bronzen schaatsmedaille tevoorschijn:


S.D.R (Sportpark de Ruyter)
3e prijs
J.8 - J.9
24-2-‘63

Winter 1963 dus. Aan mijn kleinkind vertel ik soms trots dat opa ooit op de branding van de Noordzee heeft gelopen. Hij kijkt me dan meewarig aan, twijfelend aan mijn verstandelijke vermogens.
Terug naar ’63. Ik was nét acht jaar geworden en mocht dus met de grote jongens meedoen tijdens de schaatswedstrijden van de speeltuinvereniging, de ingang recht tegenover ons huis aan de Gerard Callenburgstraat, Amsterdam (Oud) West. Het bij de speeltuin behorende grindveld - op zaterdag, zondag en doordeweekse avonden de ondergrond voor korfballers van de vereniging Landlust - was avond na avond laagje voor laagje opgespoten door ijsdeskundige vrijwilligers. De competitie met mijn vriendjes was al dagen daarvoor begonnen met de inspectie van elkaars schaatsen en inschatting van de overwinningskansen. Mijn ouders - vanwege mijn groeistuipen berekenend zuinig op de aankoop van kleding, schoenen e.d. - hadden redelijk revolutionair, vergeleken met Friese doorlopers, zogenaamde onderschroefijzers op de kop getikt. Ik probeerde ze er nog voorzichtig op te wijzen dat Reinier Paping de elfstedentocht had gewonnen dankzij zijn Noren, maar ze waren onvermurwbaar. Waarom was ik verdorie ook nét jarig geweest!
Met de schaatslengte verschil die ik volgens mij natuurlijk anders wel had gehad werd ik dus derde. Niet minder trots op het resultaat leg ik de eerste prijs in mijn leven voorzichtig opzij.
Het is hoogzomer, maar ik verlang naar –10 graden en een toertocht op mijn Noren.

Gepubliceerd: 19 augustus 2007

Lees ook de andere verhalen van Ruud's Rondje.