De wereld over
Op het aanrecht staan twee grote schalen, een met rijst en een met kip en groenten. Naast de koelkast in de keuken staan er in de tuin ook nog twee vrieskisten. "Ik heb bij de marine gezeten als kok." vertelt Peter. "Ik had op mijn schouder een embleem met een K in een cirkel. Het stond voor: kan onmogelijk koken." Hij moet erom lachen. De buren, die regelmatig bij hem een tupperware doos aan eten komen halen, zullen er waarschijnlijk ook om lachen.
Voordat hij in Amsterdam West kwam wonen in de jaren '80 had hij een al een groot deel van de wereld gezien. "Met m'n ouders als kleine jongen altijd mee. Canada, Indonesië. Ik kwam naar Nederland toen ik 16 jaar was en m'n ouders gingen scheiden. Ik ging onmiddelijk bij de marine, huppekee. Het was een vlucht. Met de marine ben ik overal geweest. Malediven, Suriname, Rusland, Noorwegen, Denemarken, Zweden, Marokko, Portugal, Griekenand, Italië."
"Ik kwam van Den Helder op een dag en ik ging naar huis toe. Iemand deed de deur open en ik liep naar binnen, en die mevrouw zegt 'wat komt u doen?' En toen bleek mijn vader geemigreerd te zijn naar Aruba. Zij was de nieuwe bewoonster. Ik wist van niets. Dus weer terug naar Den Helder, naar de marine. Dat was mijn onderdak. Ik was 18 en een half. Ik wou m'n vader ook niet meer zien. Hij heeft mij toch in de steek gelaten? Wegwezen."
Peter Timmers (midden) in de kombuis van onderzeebootjager Hr.Ms. Drenthe, circa 1966. Bron: foto collectie Peter Timmers, fotograaf onbekend 
Buren
Na een lange periode bij de marine en vervolgens de koopvaardij komt Peter terecht in Amsterdam-West. "Ik woonde eerst op de Jacob van Lennepkade. Op zolder bij een vriend, tot ie bij die gekke club terecht kwam, de Bhagwan? Daar ging al zijn geld heen en het pand heeft ie toen verkocht. Ik kwam uiteindelijk in dit huis terecht, in 1984. Dit was gewoon een beetje een armoedig buurt. Toen was het hier nog leuk. Maar sinds de tijd dat de woningbouw alles verkoopt... Zij gaat om half acht de deur uit, hij om kwart voor acht. Zij komt om zes uur thuis, hij om half zeven. Je ziet ze nooit, ze praten niet. Ik heb dan nog het geluk dat ik met vijf mensen contact heb."
Klik hier voor deel 2 van 'Koken als in de marine'