"Na mijn vorige stukje over het schaatsen op de Westlandgracht (klik hier om het te lezen), ben ik verder gaan spitten in de (toch wel omvangrijke) fotoverzameling door mijn vader nagelaten."
Westlandgracht, van tuinbouw naar tuinstad
Foto's en stereo-foto's
Het merendeel zijn zogenaamde stereo-foto's waarmee je met een speciaal kijkertje de diepte in de foto kunt zien waardoor een echtheid van de ruimte wordt waargenomen. In de eerste jaren maakte hij stereo-foto's met een gewoon boxje en later met een Vieuw Master. Van deze laatste camera zijn de foto's te klein om af te drukken, maar gelukkig zijn de meeste interessante foto's met het boxje gemaakt. Hiervan kan ik dan ook de afdrukken laten zien.
Overtoomseveld
De ontwikkelingen van de uitbreiding van Amsterdam naar het westen in de 50er jaren heeft hij gelukkig ook vastgelegd. M'n vader zei altijd: "jongen we wonen op de mooiste plek met het mooiste uitzicht van Amsterdam". Van dit uitzicht wil ik dan ook wat laten zien aan de hand van de veranderingen die er voor onze deur plaatsvonden. Van uitgestrekt land en tuinbouwgebied naar volgebouwde tuinstad Overtoomseveld.
Het eerste zand
Alle foto's zijn gemaakt uit ons erkerraam op de 3e verdieping Hoek Westlandgracht Heemstedestraat. Vorige keer schreef ik over het land van boer Mulder dat als eerste onder het zand ging. Na verder speuren heb ik ook daarvan een foto gevonden. Dit is te zien op de eerste foto. Opeens werd er een gat gemaakt in de heg van de Westlandgracht en werd er met Terro's, zand de sloot in gereden en verder gewoon over het land van Mulder, die er nog woonde.
Ome Teun heeft mij gered
Ik kan me nog goed herinneren dat al die rijplaten die nodig waren om het wegzakken van de Terro's tegen te gaan werden versleept door Ome Teun. Een hele aardige knoestige werkman in een bruin corduroy pak en een pet op. Een zwaar beroep en daarbij nog letten op al die kleine kinderen die altijd aanwezig waren.
Ik ben dan ook door hem uit de modder getrokken van de sloot bij het vangen van modderkruipers, die toen in grote getale boven kwamen bij het dempen van het water. Een draai om m'n oren en ik kon jankend naar huis. Weer een draai om m'n oren en bloot in de teil voor de deur op straat. Een emmer (koud) water van buurvrouw Hellenberg van de sigarenwinkel en ik kon weer toonbaar gemaakt worden. 's Avonds werd weer het hele verhaal tegen m'n vader verteld, weer een klap voor m'n kop. Wist ik veel dat het zo gevaarlijk was. M'n vader riep altijd dat ik een echte polderkerel leek, maar dat ik later ook reservaatbeheerder in een veenweide gebied zou worden wist ik toen nog niet, maar het zat er dus al vroeg in.
Op de tweede foto staat links de in elkaar gezakte schuur van Mulder. Op beide foto's is op de achtergrond al de oprukkende zandwoestijn te zien.
Gepubliceerd: 25 februari 2008
3091 keer bekeken