Dat zegt Rie de Kooy nog heel gedecideerd. Zij is nog steeds een doorzetter, op elk gebied creatief. Haar leven ging niet bepaald van een leien dakje maar voor haar was elk probleem meteen een uitdaging om er wat van te maken. In haar jonge jaren met twee moeilijk lerende kinderen was ze daar vooral mee bezig, met de verschillende scholen, het buurthuis en de vakantiekampen waar ze als kokkin haar steentje aan bijdroeg.
Later, toen de kinderen al het huis uit waren, ging ze naar een school voor mannen en vrouwen die onvoldoende opleiding hadden gehad en daarna volgde de Moeder Mavo waar ze Nederlands en Engels koos. Haar ogen glimmen nog als ze erover vertelt: “De uitspraak van het Engels was soms wel bedroevend maar mijn opstellen had ik op tijd klaar. Ik had toen met veel mensen contact, met klasgenoten zijn we zelfs wel opgetreden in kleine zaaltjes en dat was hartstikke leuk.”
Aan het buurthuis van Slotermeer bewaart ze leuke herinneringen. Daar werd begin jaren 70 de grondslag gelegd voor haar creatieve handenarbeid door juf Rita, één van de beste krachten van het buurthuis. Zij heeft van haar veel geleerd, maar kleurgevoel had ze al en dan ga je zelf steeds verder. Haar man vond het best, die had zijn eigen clubjes, houtbewerking en kaarten. Hij had ook een club voor glas in lood in een oude school, dat was een dure club maar hij maakte heel mooie dingen. Hij was ook heel handig. “Als ik bijvoorbeeld kantklosjes te kort kwam, vroeg hij alleen hoeveel ik er nodig had, verdween naar de zolder en kwam kort daarna met een stel kantklosjes weer beneden. Kantklossen is heel fijn om te doen maar kantkloslezen is moeilijk. Nu kom ik er niet meer aan toe vanwege mijn slechte ogen.”
Maar breien gaat nog wel, hele stoeten olifantjes, groot en klein, heeft ze gebreid, o.a. voor buurkinderen die zelf de kleuren mochten kiezen, vaak werd het een roze olifantje, zo mooi! En dan kwamen ze terug met een zusje op de arm dat huilend vroeg om ook zo´n olifantje.
Haar olifantenontwerp is onder meer opgenomen in een verzamelboek voor activiteitenbegeleiders. Ook met allerlei soorten kralen heeft deze (levens)kunstenares gewerkt, o.a. om kleurrijke salamanders te maken. Nu houdt ze zich voornamelijk bezig met diverse kerstkaarten, samen met een kleindochtertje van vijf en haar kleinzoon van acht.
Daarvoor worden allerlei lapjes geknipt, tussen blanco kaarten gelijmd/geplakt en bestrooid met glitter. Alle vriendinnetjes krijgen zo’n prachtige kaart en natuurlijk krijgt hun juf op school de eerste. Aan oma wordt meestal niet gedacht want die heeft toch al alles?
Oma geniet met volle teugen van de drukte en de gezelligheid. De rommel die overblijft neemt ze voor lief want zo is toch het hele leven: vaak een ongeorganiseerde bende maar daar moet je het toch maar mee doen. Daar moet je toch wat van maken!
Gepubliceerd: 23 december 2006
