Geboren in Zwolle ging ze met 14 jaar de deur uit om te werken bij een familielid met vier kinderen en een baby die kinkhoest had.
Op haar 34e, na gewerkt te hebben in een klooster in Maastricht, in een ziekenhuis in Zwolle en in Apeldoorn bij een weduwnaar, werd ze gebeld op oudejaarsavond over een vacature bij het HVO (Hulp voor Onbehuisden) in Amsterdam. Op 2 januari gesolliciteerd, op 15 januari aangenomen en op 1 februari begonnen. Na 4 dagen ingewerkt te zijn stond ze 5 dagen per week alleen voor een groep van 12 vrouwen met circa 20 kinderen. Haar taak was het werk uitdelen en controle houden. Maar niemand wou iets doen, ze dachten waarschijnlijk dat zo’n beginneling toch niets kon beginnen zo’n grote groep Amsterdammers.
Maar dat viel mooi tegen. Riet stelde kalm vast dat zolang het werk niet gedaan was, er geen koffie werd geschonken. Toen gingen ze maar gauw aan de slag.Ze moet er nog om lachen. Die eerste jaren was het fijn werken met deze mensen. Je deed heel wat mensenkennis op.
Later werd het minder door dronkenschap en schuldenregelingen. Er kwam meer administratief werk, mensen helpen met het invullen van de papieren, natuurlijk ook een onderdeel van maatschappelijk werk maar Riet vond de praktische omgang met de dagelijkse problemen van haar mensen toch het belangrijkst. Gas en licht moest betaald zijn voor ze recht op een woning kregen. Het was vaak interessant werk bij mensen die niet weerbaar waren, door de maatschappij buitengesloten. Zij kwamen soms met hun kinderen met een bloemetje als dank maar het meeste was niet dankbaar werk.
Riet woonde toen in de Burgemeester Van Leeuwenlaan, kreeg reuma en kon moeilijk trappen lopen (68 treden). Ze moest dus omkijken naar een andere woning en kreeg op een zaterdagochtend bericht dat ze een huis kon bezichtigen aan de Berlagehof. Zij dacht aan Amsterdam-Oost, ergens in de buurt van de Berlagebrug en wilde eerst weigeren. Toen bleek dat het huis in Geuzenveld lag, mèt tuin. Ze was nog niet binnen geweest maar dacht meteen: dat neem ik!
Maandag meteen naar de woningbouwvereniging want ze wilde het hebben; het gaf niet hoe het er van binnen uitzag. Dat heeft ze geweten : negen lagen behang, twee keer geschilderd, alle kieren van het plafond waren bruin en het hele huis was groen. Alles moest afgestoken worden. In de slaapkamer stond een vaste kast die van ellende in elkaar viel.
Daar deed de woningbouwvereniging niets aan, ook niet aan het kapotte pannenrek in de keuken. Er moest hard gewerkt, geploeterd en gehakt worden maar ze is nog alle dagen blij dat ze het genomen heeft want ook haar toenmalige buren zeiden vol trots: “We wonen op het mooiste plekje van Amsterdam”
“Mijn tuintje is zo heerlijk, ik noem het mijn bonte schort, allerlei bloemen en planten, het liefst nog exotisch ook . Het kwam zo mooi uit, ik had net gehoord dat ik na 22 jaar moest stoppen met werken, half oktober, 4 november vond ik dit huisje. 12 december kreeg ik de sleutels, 2e kerstdag al naar het nieuwe huis en 21 januari verhuisd.”
Haar favoriete plek in Geuzenveld-Slotermeer was vroeger Plein 40-45. De Burgemeester Van Leeuwenlaan was leuk om te winkelen, leuke contacten met de buren destijds.
“Ik heb er 16 jaar 5 hoog gezeten maar dit huisje met dit uitzicht is voor mij toch het einde. Ik was van het begin af aan verkocht….!”
Gepubliceerd: 13 juni 2007