Cassettebandje

Er wordt wel gezegd dat elke schrijver een jeugdtrauma moet hebben. Vele jaren heb ik niet gedacht dat ik er een had, tot laatst, toen ik van mijn kinderen zo een invulboek kreeg over mijn leven. Hier volgt het relaas van mijn zelf veroorzaakte trauma.

Aan de Johan Huizingalaan zat een filiaal van Jamin. We schrijven ergens begin jaren ’80. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, stegen mijn uitgaven daar schrikbarend. Blond haar, de mooiste lach die haar ogen lieten sprankelen. Antoinette heette zij en ik was op slag totaal verliefd. Nu was ik (dertien, veertien jaar?) verlegen, behept met faalangst en perfectionistisch. Die mix zorgde bij mij voor een haast continue staat van passiviteit. Denk aan Porky Pig die begint te praten.

Het duurde lang, maar uiteindelijk lukte het mij om toch wat meer van haar te weten te komen. Haar achternaam helaas niet, maar ze was fan van Raymond van het Groenewoud. Ik dus in allerijl naar de bieb en thuis een cassette opgezocht. Zo ging dat, zelf een soort van “Best of …” samenstellen.
Er was ook een link met de jachthaven bij het Sloterparkbad – heette die toen ook al De Duikelaar? Geen idee, was niet van belang voor mij.

Weken heb ik met de cassette bij me in die buurt rondgefietst. Op een zonnige dag – een zondag, volgens mij – zag ik haar. En ja, met het hart letterlijk in mijn keel spraken we wat. Haperend en stotterend gaf ik haar de cassette.

“Dat verdient wel een bedankje”, straalde zij en gaf mij een kus. Op de wang, dat wel, maar blijkbaar telt dat ook. En toen, stommeling die ik was, werd ik overvallen door een soort catatonie. Mijn basale instinct nam het over en ik vluchtte …

Ondanks vele pogingen heb ik haar nooit meer gezien.