Fotootje

Afgevallen eikenbladeren plakken vettig na een novemberbui vast aan de straattegels bij de open fietsenstalling naast het station. De eerdere verscheidenheid aan herfsttinten zijn als met een enorme verfkwast door elkaar gemengd tot een grauwe smoezelige prutkleur.
Half verscholen onder twee van die zielige hoopjes bladmoes lijken een paar helderblauwe ogen mijn blik te zoeken. Ik buk me en peuter met m’n nagel een pasfotootje van het grijze steen, veeg wat met de mouw van mijn groene duffelse jas over de bovenkant en vanuit het met zwarte stipjes verweerde plaatje ontworstelt zich een blozend Zeeuws meisjeskoppie van een jaar of 15.
Het doet me denken aan een fotootje dat ik, ook zo’n 15 jaar oud, een tijdje bij me heb gedragen. Het was een prentje van een Oostenrijkse dirndel dat in mijn jeugd als vulling in portemonnees zat achter het plastic raampje, bedoeld om je liefde van later altijd en overal op de borst of in je kontzak mee te tronen.
Lang heb ik tegenover vriendjes volgehouden dat Kristl — een toepasselijke naam vond ik zelf voor de rondborstige blondine — de enige ware wintersportliefde was geweest, terwijl ik overdag trots de piste afraaste op mijn blauwe houten ski’s en zwarte leren skischoenen met zilverkleurige schnallen.
M’n schoolmaten keken elkaar dan wat schuinig aan. Ik heb nooit geweten of ze me geloofden of dat ze me als trouwe pubercompanen maar in mijn eigen waan lieten.
Het deed er toen voor mij ook niet toe, denk ik nu. De imaginaire Kristl was een deel van mijn jongensleven en met de gelukzalige herinnering aan haar leg ik het fotootje dicht tegen de stam van een van de eiken. Een beetje beschut, zodat niet iedere voorbijtrekkende schoenzool haar blanke huid verder zal besmeuren.
Misschien spreekt ze wel tot de verbeelding van een voorbijkomende scholier.

Gepubliceerd: 9 november 2006

De hele serie verhalen van Ruud vindt u hier: Ruud's Rondje