Vroeger — en dan hebben we het over halverwege de jaren vijftig — gingen meisjes en jongens heel anders met elkaar om dan nu het geval is. Ook vroeger werd men verliefd en misschien ging het er toen nog wel romantische aan toe dan vandaag de dag. Wie naar het verhaal van Suus en Marinus luistert, kan eventjes terug gaan in de tijd en zich een beeld vormen van dat ruige en nieuwe Westen dat aan de polder werd onttrokken.
“Ik had Suus via mijn zuster leren kennen en na elkaar een paar keer te hebben gezien, zei ik tegen haar: ik vind jou wel aardig. Nou, dat vond ze mij ook en dus werden wij een stel.” Tot hier natuurlijk weinig romantiek, maar daar kwam snel verandering in.
“Marinus had een echte motor, ik geloof een C2, 125 CC, en dat was in die tijd best bijzonder.” Suus neemt ons mee naar vroeger en aan haar gezicht te zien doet ze dat met veel plezier. “Dan ging ik ’s avonds bij hem achterop naar wat nu de Sloterplas is. Men was kort daar voor begonnen met de aanleg daarvan, dus het was daar net een groot maanlandschap. Overal werd er zand opgespoten om ruimte te maken voor de toekomstige Sloterplas.” En daar, aan de randen van die grote krater, rommelden Suus en Marinus naar eigen zeggen dat het een lieve lust was. Stiekem natuurlijk, want we hebben wel over de conservatieve en verzuilde jaren vijftig. Over de plek waar dit alles gebeurde wil Marinus nog wel wat kwijt. “Om toch een beetje comfortabel te kunnen liggen, nestelden wij ons boven op die enorme betonnen buizen waarmee het land werd opgespoten. Die dingen waren werkelijk enorm en het was eigenlijk best stoer en romantisch tegelijk om daar met mijn meisje te mogen zijn.”
Dat Nederland op het gebied van de moraal en de liefde bij een groot deel van Europa achter bleef, blijkt overigens uit de vakantieverhalen van Suus en Marinus. Wilde je in de jaren vijftig met je geliefde op pad, dan moest je toch echt getrouwd zijn. Maar niet in bijvoorbeeld Duitsland of Zwitserland hoor. Daar kwamen we gewoon aan op de motor, op een camping of in een hotel. En dan veronderstelde men dat we getrouwd waren en vroegen niet naar papieren of trouwringen. Heerlijk was dat, even vrij als een vogeltje.”
Uiteraard trouwde dit sympathieke stel natuurlijk, maar groen als blaadjes waren zij niet meer.
