Tot twee keer toe werd ik er in 2005 extra aan herinnerd. Eerst door een column van Nazmye Oral in de Volkskrant, waar ze verhaalt over - ik dacht - een vriendin die er haar toevlucht zocht. Daarna op een vroegkoude novemberavond toen ik besloot een ommetje te maken. De pas gevallen dunne sneeuwlaag in de buurt was nog ongeschonden en knerpte zo lekker onder m’n schoenen. Open haard rook prikkelde m’n reukcentrum. Even was onze buurt een wintersportdorpje. Wolkjes adem verdwenen over m’n voorhoofd weg in de lucht. Via het pad aan de achterkant bij de Haarlemmerweg sloeg ik linksaf en stond ik bij de ingang van het huis. Niet zomaar een huis. Het ‘Eliashuis’, ondergebracht in de pastorie van de R.K. St. Catharinakerk aan de Burgemeester Eliasstraat. Voor velen een welkom begrip.
Mijn vrouw en ik hadden nog maar net een relatie in de ‘late seventies’ en dat bracht voor mij m’n eerste kennismaking vanuit Oud West met dit deel van Slotermeer. Haar ex-man kon het niet zo appreciëren dat wij gek op elkaar waren en zo kwam ze op een dag met kinderen en al op een kamer in ‘het huis’ terecht. Ik niet, dat mocht niet. Nou ja, als ik Zuster Vianni lief aankeek, de strenge moeder-overste die destijds samen met Pater Rooyakkers de scepter zwaaide, mocht ik wat langer blijven dan een uurtje. Tussen alle voor (dreigend) huiselijk geweld gevluchte vrouwen zat, naast Louis de maatschappelijk werker, één man. Zijn naam is me ontschoten. De buitendeur werd veelal alleen van binnenuit open gedaan. Voor de zekerheid.
Enfin, een moeilijke periode voor ons allebei. Maar de aanblik van het gebouw aan de Eliasstraat brengt ook mooie herinneringen terug van saamhorigheid tussen bewoners, zoals Loes Stöcker en Ans (?), verjaardagsfeestjes met opgestuurde cadeautjes, tranen van verdriet en plezier, en vriendschappen die nog jaren daarna zijn blijven bestaan.
Ik zoek bij de deur een teken van herkenning. Alleen een bord met het huisnummer. Verder niets. De St. Catharinakerk is sinds 1993 Syrisch Orthodox, waardoor het kruis boven de ingang kon blijven staan. Een ijkpunt op de hoek van de statige Burgemeester Vening Meineszlaan. Een donkere vrouw in een prachtig goudgeel gewaad knikt me vriendelijk toe en betreedt de kerk. Ik ga ook verder.
Gepubliceerd: 28 februari 2006