Gemengde gevoelens. Gevoelens van onbehagen, door de wijze waarop iemand zo maar wordt vermoord, maar ook gevoelens met een heleboel vraagtekens. De vele commentaren die na de moord op van Gogh volgden, waren voor een groot deel gericht aan onze moslim-medemensen en lieten het hoe en waarom buiten beeld. Dat omslagpunt is volgens mij ontstaan na de val van de Berlijnse Muur. Nadien is Amerika een andere vijand gaan zoeken. Dat werden de moslims, net als het communisme een ideologische vijand. Busch sr. begon een oorlog om de olie in Koeweit en men verweet hem dat hij toen niet meteen had afgerekend met Sadam Hoessein. Bush vond dat hij de oorlog had gewonnen en Sadam Hoessein vond dat hij hem niet had verloren. In Amerika bleef men doorgaan met het kritiseren van de moslims en zo werden ze ook genoemd. 'Die moslims'. Toen kwam de aanval op de Twin Towers, waarbij ca. 3.000 Amerikaanse burgers omkwamen. Toen ik het hoorde en op TV zag, was mijn eerste reactie: een "Koekje van eigen deeg". Het trieste van het verhaal is het feit dat onschuldige burgers de dupe werden van het ideologische gevecht van de Amerikaanse regering. Vanaf die dag werd er niet meer gesproken over Moslims.
De term veranderde. Terroristen worden nu de nieuwe vijand (bedoeld worden nog steeds de Moslims). In de zienswijze van Amerika is Nederland helemaal meegegaan. Het zou een terrorist zijn die Theo van Gogh heeft vermoord. Door er op deze wijze over te denken en er over te spreken, wordt de kloof tussen de bijna 1.000.000 moslims in Nederland (6% van de Nederlandse bevolking) en de rest alleen maar groter. Daar helpt geen inburgeringcursus aan mee. De heer van Gogh meende dat hij alles kon zeggen en zijn opmerking "geitenneukers" wordt afgedaan met de termen "moet kunnen" en "vrije meningsuiting". Ik noem het gewoon een gebrek aan beschaving. Je mag voor jezelf veel denken, maar dat geeft je niet het recht alles maar te zeggen. Door veel moslims wordt het als zeer kwetsend ervaren. Zij leren overigens snel, want ook zij schelden tegen ons dat je er niet vrolijk van wordt. Mijn collega’s noemde mij wel eens "mierenneuker" i.p.v. Pietje Precies".
Ik verstond deze goedmoedig bedoelde opmerking en voelde mij niet gekwetst. De moslimsbevolking is nog niet zo goed met onze taal bekend en daardoor kunnen bepaalde termen kwetsender klinken dan feitelijk wordt bedoeld. Ik noem dit soort taalgebruik op dat moment verlies van normen en waarden. Wanneer gaan we de moslims beschouwen als 'medeburgers' en hebben we het niet meer over 'allochtonen'? Met deze aanduiding bewerken we geen toenadering, maar alleen maar afstand. Moslims zijn net zulke mensen als u en ik. Een geloofsbenadering waar wij geen weg mee weten. Dat is ook niet erg. Zelf heb ik jaren geleden de Koran gekocht om iets te beleven van hun gedachtegoed. Met hun benadering dat de Koran gekomen is na de bijbel en dat daarmee het Christelijk denken in hun gedachtewereld niet meer geldig is, schept een verwijdering waar ik niet blij mee ben. Zij zullen moeten accepteren dat vele van ons zich verbonden voelen met "De Bijbel en Christus" of helemaal geen religieuze achtergrond hebben. Ik van mijn zijde wil hun gedachtegoed respecteren. Als we het daar over eens zijn, dan kunnen we in vrede naast elkaar leven. Moslims zijn gekomen naar een Westers denkend land en als zij daar willen meeleven met de mensen die daar wonen, dan zullen zij een deel van hun denkwijze moeten laten waar zij vandaan komen. Kunnen zij dit niet, dan is de beste weg, voor hun zelf en voor ons, dat zij weer teruggaan naar hun land van herkomst. Bloedwraak e.d. gelden niet in onze westerse wereld en derhalve zal men daarvoor worden gestraft volgens westerse maatstaven.
Waar ik naar zoek is toernadering met onze moslim-medemens als gelijke. De Amsterdammers roep ik op om met andere ogen naar de moslim te kijken en dat geldt hetzelfde voor de moslim-medemens. Het zou goed zij dat we die kloof durven te slechten en dat we beginnen met kleine ontmoetingsavonden. Ik kan u uit ervaring zeggen dat 'moslims' aardige, gastvrije en vriendelijke mensen zijn.
Chrimo
De dood van Theo van Gogh heeft bij velen gemengde gevoelens opgewekt. Ook Chrimo had het er moeilijk mee. Hij besloot wat persoonlijke woorden aan het Geheugen van west toe te vertrouwen.
519 keer bekeken