De heer en mevrouw Joosten genieten elke dag van het panoramische uitzicht vanaf hun balkon op de 5e etage van het Bastion. Dat is één van de drie nieuwe gebouwen aan de Allendelaan op de plaats waar sinds eind 50-er jaren de vier Meer en Vaartblokken stonden. Zij kijken uit op de pas geasfalteerde weg rond de Sloterplas en op de Schutterstoren en het Waterfort, waaronder een parkeergarage is gebouwd die ’s avonds rondom is verlicht.
Zij vertellen over de zwanen in de gracht die vaak gevoerd worden door wandelaars en over de vleugelnotenboom die in de weg stond, niet gekapt mocht worden en dus, met wortels en al, verplaatst werd naar zijn huidige plek. Zo’n oude boom krijgt dan meer aandacht dan al die andere ‘oudjes’ die van hun eigen plek verjaagd zijn. Die hadden bij de gedwongen verhuizingen van de overheid en instellingen wel wat meer hulp kunnen gebruiken.
Het echtpaar Joosten woont hier sinds mei 2007 na ruim 30 jaar in de Descartesbuurt te zijn gehuisvest. Ook daar hebben ze met plezier gewoond. Aardige buren, al waren er de laatste jaren wel meer problemen met jonge, brutale knullen die weinig respect toonden voor de wat oudere buurtgenoten. Daardoor was voor hen de gedwongen verhuizing door de Stedelijke Vernieuwing minder erg, ook al omdat de woningen toch mankementen vertoonden en trappen lopen wat bezwaarlijk werd.
Zowel de heer als mevrouw Joosten waren wel steeds betrokken bij het sociale gebeuren in hun wijk, als lid van de bewonerscommissie, van de OAR en waren bekend met het SOS Platform en de SBB. Mevrouw Joosten memoreert dat de Descartesbuurt oorspronkelijk was bedoeld om de vele Indische Nederlanders te huisvesten na de overdracht aan Soekarno.
Zij spreekt met warmte over de sympathieke, beschaafde Indische buren die zich zo goed aanpasten in dit vaak zo kille ‘kikkerlandje’. Zij vertelt over de oude Indische heer die zo verknocht was aan zijn prachtige orchideeën waarvoor hij zelfs een kas in de tuin had staan. Hij had ook fraaie lidcactussen in allerlei kleuren waarover hij kon vertellen tijdens de wandelingen met de hond. Hij met zijn witte Keeshond, zij met haar lieve Maltezerleeuwtje met poedelkopje. Voor dat gezin was de verhuizing wel heel erg. Gelukkig hadden zij hulp van een dochter die voor hen een aanleunwoning bij de Tabitha-vestiging in Oost vond. Maar dat hij zijn orchideeënkas moest achterlaten, was voor de ruim 80-jarige man traumatisch.
Met de hond vallen ook veel sociale contacten weg, constateert mevrouw Joosten. In deze nieuwe woning moet nog veel gebeuren maar de lift, de ruimte en het zeven meter lange balkon maken het leven hier heel comfortabel. Wel mist ze voor haar eigen planten de oude vensterbanken, in de badcel moest een douchecabine worden geplaatst en de slaapkamer ligt aan een binnengalerij waarlangs wel eens vreemden lopen dus geen raam open ’s nachts. Maar dit zijn maar kleinigheden, dat went wel.
Glunderend herhaalt ze hoe ze genieten als ze vanaf hun balkon uitkijken over park, gracht en de verlichte Schutterstoren: “Dit is een nieuw begin en wat een prachtig uitzicht!”
Gepubliceerd: 26 juni 2007