Een rector van de oude stempel

Aan het werk

Ik had er niet veel zin in want ik had een heerlijke studententijd gehad, een jaar in Frankrijk gewoond, en nu zaten we, pas getrouwd, aan de Keizersgracht. De Leidsestraat was om de hoek, er waren theaters en veel bioscopen in de buurt en we hadden nogal wat aanloop. Maar er moest wel brood op de plank komen.

Provotijd

Het viel allemaal erg mee. Er was een lerarentekort en daarom was de helft van de docenten nog student of net niet meer, het was een enthousiaste club. Collega Onderdelinden, die vlakbij ons woonde, luisterde naar de politieradio en belde ons wanneer er wat te beleven was. Inmiddels was de provotijd begonnen, dus er gebeurde heel wat. Manifestaties bij het Lieverdje, protestoptochten, af en toe voor de politie uit hollen.
Iets van die geest sloeg ook over op het Christelijk Lyceum West, ook ik begon vragen te stellen. Rector Tollenaar, de man met de pijp, was er een van de oude stempel, gezag moest er zijn. Hij was niet gediend van kritiek, liep rood aan en maakte mij uit voor snotneus.

De rector gaat af

Op een dag stormde Tollenaar mijn lokaal binnen, toen ik net aan de les was begonnen. Hij kwam wel vaker ongevraagd binnen, maar zo furieus als die keer had ik hem nog nooit gezien. Door het ruitje in de deur had hij iets gezien dat hem niet aanstond: iemand zat niet netjes in de bank, maar kroop over de grond en zat zelfs aan de verwarming. Zag ik dan niet wat daar gebeurde?! Hoe haalt iemand het in zijn hoofd ...
Op dat moment kwam het verbaasde hoofd van de verwarmingsmonteur boven de bank uit. Tollenaar bood zijn excuses aan en droop af. Een ongerechtvaardigd gevoel van triomf schoot door mij heen, mijn dag kon niet meer stuk.

Vernieuwingen

Later is het allemaal goedgekomen. We hebben de school flink gedemocratiseerd. Er werd goed onderwijs gegeven en er waren veel buitenschoolse activiteiten, waarin leerlingen en leraren zich prima konden uitleven. We zaten inmiddels ook in een nieuw gebouw en de school heette nu Christelijke Scholen Gemeenschap Pascal.
Het waren mooie jaren.

Gepubliceerd: 7 juni 2008