Vuurvaste handen
De heer Versteeg was een kolossale sterke vent met een paar grote handen. In de praktijk bleek hij ook nog vuurvaste handen te hebben. We hadden lasles van hem. We lasten autogenisch en later ook elektrisch, althans, dat probeerden we te leren. Telkens als je weer twee plaatjes aan elkaar had weten te lassen moest je je kunstwerk door Versteeg laten controleren. Uiterst voorzichtig had je het kokend hete voorwerp met een tang vastgepakt en stond je in de rij om het te laten zien. Versteeg bekeek de bovenkant maar wilde natuurlijk ook de onderkant zien. Hij pakte het voorwerp gewoon met beide handen beet en draaide het om en bekeek het. Al dan niet vergezeld van enig commentaar gaf hij het voorwerp aan je terug. Je moest dan heel snel reageren anders had je het voorwerp ineens in je eigen handen inplaats van in de tang.
Ongeval met guillotineschaar
We hadden plaatwerkles bij de heer Versteeg. Er moesten van te voren platen worden geknipt van een bepaalde afmeting. Hiervoor werden een tweetal leerlingen uitgekozen. Een van de leerlingen, mijn vriend Victor van der Lande, stond achter de guillotine voor het vasthouden en opvangen van de geknipte platen. De andere leerling stond ervoor en zorgde voor de juiste instelling van de maat en het uiteindelijke knippen door op het voetpedaal te drukken. Op het moment dat het voetpedaal ingedrukt werd probeerde Victor nog even snel een stukje achtergebleven plaatstaal te verwijderen ter hoogte van het mes. Dit koste hem zijn vingertopje. Ik hoorde een schreeuw maar dat was meer van de schrik. Volgens zijn eigen zeggen heeft Victor er weinig van gevoeld. Toen Versteeg aan kwam lopen stond Victor met zijn vinger onder de kraan. Versteeg zag krijtwit en zei dat hij niet tegen bloed kon en verliet hierop het lokaal. Inmiddels vergezelde een klasgenoot Victor naar de eerste hulp op school, waar een professorisch verband aangelegd werd. Later werd in het ziekenhuis de vinger afgehecht. Het topje bleek te klein om nog aan te kunnen zetten.
Gebroken ruitje
We zaten voor de wekelijkse metaalbewerkingles in één van de praktijklokalen. De les werd gegeven door de heer Bruning. Bij de zaagmachine werd een gietijzeren staaf van rond 15 cm in plakken gezaagd voor één of ander werkstuk. Zoals zo vaak werden de gezaagde ronde schijven gebruikt om keihard mee over de houten blokjesvloer te rollen richting iemands voeten. Dit gebeurde alleen als de leraar niet in de klas was natuurlijk. De persoon in kwestie kon het gevaar aan horen komen door het steeds luider wordende gerommel van het staal op de vloer. Door tijdig weg of omhoog te springen kon je een aanvaring voorkomen. Sprong je niet of te laat dan knalde de schijf keihard tegen je voeten aan en een keihard ‘AU’ was het gevolg. In het begin rolde er iemand een schijf en even later kwam het gevaar van alle kanten. Sommige schijven ketsten met een enorme knal tegen de poot van de werkbank. Een hard ‘Klanggg’ was dan hoorbaar in het lokaal.
Deze keer was er een schijf opweg naar mij. Met een enorme snelheid naderde hij mijn voeten. Ik stond bij de kolomboormachine, hoorde dus niets en had niets in de gaten. Ik had een kwastje in mijn hand om het voorwerp waarin ik boorde te koelen. Iemand riep luid ‘Steen’ en ik draaide mij om maar het was te laat. Met een enorme knal kwam de schijf tegen mijn schoen en enkel aan, waarop ik keihard ‘AU’ riep. Als reactie smeet ik het kwastje met de melkachtige koelvloeistof naar de persoon die mij de schijf tegen mijn enkel had doen belanden. De persoon zag het al aankomen en bukte snel. Hierdoor bereikte het kwastje met grote snelheid het ruitje van het magazijn. Een enorme scheur in de ruit was het gevolg. De heer Bruning heeft hierna de resterende lestijd besteed om te achterhalen wie nu eigenlijk dat ruitje heeft laten sneuvelen. Uiteindelijk heb ik het toegegeven en werd mij de rekening gepresenteerd. Ik heb deze rekening echter nooit betaald. Overigens heb ik geen nadelige gevolgen ondervonden van die tik tegen mijn enkel.
Wordt vervolgd en lees ook deel 1 en deel 2 van dit verhaal.