Het ijs keuren
"Ik was nog niet lang agent aan het Bureau Lodewijk van Deijsselstraat toen ik in een strenge winter (die er destijds nog waren) de opdracht kreeg om met een ambtenaar van de Gemeente de Sloterplas op te gaan om de dikte van de ijsvloer te meten. (Ik was in 1956 per slot van rekening 2e geworden op de korpskampioenschappen korte baan dus een logische keuze ... toch?)
Nadat ik mijn schaatsen (echte Noren met veters dus) van huis had gehaald ben ik met de betreffende ambtenaar de plas op gegaan en hebben we de dikte van het ijs gemeten. Nadat was gebleken dat op de dunste plekken de minimale dikte was bereikt werd de Sloterplas vrijgegeven voor het publiek om erop te mogen schaatsen en anderszins (met uitzonderring van een stukje bij de Oostoever waar de Waterzuivering stond). U ziet dat de verantwoording voor de veiligheid van de burgers door de gemeentepolitie toen nog erg ver ging."
Duiken
"Een ander voorval welke me te binnen schiet is de medewerking (toezicht houden) bij de tewaterlating van een “duikersklok”. In de Sloterplas werd door de duikvereniging ter hoogte van het Christoffel Plantijnpad een zogenaamde duikersklok geplaatst om mee te oefenen.
Daar dit toentertijd een vrijwel onbekend fenomeen was werd er in het TV journaal melding van gemaakt. Het verslag van de tewaterlating werd gemaakt door een jonge verslaggever van de NTS (het latere NOS) genaamd Joop van Zijl, later bekend geworden als presentator van het NOS Journaal, de nieuwjaarsconcerten en andere verslagleggingen.
Ik weet niet wat er van de klok is geworden. Ik ben er nog wel eens langs gefietst en gezien dat er gebruik van gemaakt werd, niet alleen door de duikvereniging, maar ook onder andere door de brandweer voor hun training en opleidingen."
Jagen met een staartje
"In de avonduren van een zomerse dag werden we met de surveillanceauto gestuurd naar de Westoever, waar volgens een ‘beller’, met geweren op eenden zou worden gejaagd, of in ieder geval geschoten. Het was bekend dat dit daar verboden was, dit in tegenstelling tot de Eendrachtpolder, waar jagen (met vergunning) was toegestaan. Nadat we een onderzoek hadden ingesteld en een tijdje hadden gepost zagen we drie mannen langs de sloot tussen de weg en het zwembad aan komen lopen. Op onze vraag wat ze aan het doen waren antwoordden ze dat ze aan het “wandelen” waren langs de plas. We hebben de mannen toch maar laten overbrengen naar het bureau Lodewijk van Deijsselstraat voor nadere ondervraging en hebben zelf langs de slootkant een onderzoek ingesteld. Daar troffen we twee jachtgeweren met bijbehorende munitie aan.
Na verder verhoor bekenden de mannen met de geweren op eenden te hebben geschoten doch niks te hebben geraakt. (we hebben ook geen dode of aangeschoten eenden aangetroffen).
Uiteraard hebben de drie een proces-verbaal aan hun desbetreffende broeken gehad inzake overtreding van de jachtwet. Dit had voor één van hun nog een minder leuk staartje, hij was namelijk uitbater van een winkel in vogels en aanverwante artikelen in de Van Beuningenstraat. Voor deze handel was een vergunning verplicht. Deze vergunning is de man echter ontnomen door deze overtreding, hetgeen voor hem een bijkomende (in mijn ogen nogal zware) straf was."
Verdrinkingen
"Er waren ook minder leuke ervaringen ten aanzien van de Sloterplas. Er zijn nogal eens mensen verdronken in het water maar ik zal hier niet teveel over uitwijden. Echter één gebeurtenis is me duidelijk in mijn gedachten achter gebleven vanwege de triestheid van het “geval” (vergeef me de uitdrukking). Ik zat al bij de recherche toen ik een aangifte te verwerken kreeg van de vermissing van een man, hij was gehuwd en had een paar kinderen.
Een aantal dagen later, ik had middagdienst (15.00-23.00 u.), toen er bij de wachtcommandant de melding binnen kwam dat er “iets” in het water van de Sloterplas was aangetroffen. Samen met een collega ben ik er naar toe gegaan, hier bleek het om het lichaam te gaan van een man. Door personeel van de GG&GD werd het lichaam uit het water gehaald en overgebracht naar het sectielokaal. Bij het onderzoek van de kleding van de man werd een afscheidsbrief aangetroffen. Het was de man waarvan ik de aangifte van vermissing een paar dagen geleden had opgenomen. Hij was op latere leeftijd tot de ontdekking gekomen dat hij homosexueel was en was verliefd geworden op een man. Dit had hem zo aangegrepen, niet alleen voor zichzelf, maar ook vanwege de schande voor zijn gezin en familie dat hij geen uitweg meer zag, daarom had hij besloten om een eind aan zijn leven te maken. Hierbij moet gezegd worden dat de tolerantie voor homosexueel “gedrag” toen nog in de kinderschoenen stond (jaren ’70)
Op mij ruste toen de zware taak de familie, i.c. de vrouw van de man in kennis te stellen. Neem van mij aan dat dit geen gemakkelijke klus was. Zo zie je dat het vak van politieman ook bestaat uit andere zaken dan “bonnetjes” uitschrijven. Ook dit soort dingen behoren bij het takenpakket van een politieambtenaar en dat zonder psychologische opleiding."
Leiders
"Als laatste een opmerking over de leiding waaronder ik mijn werk heb gedaan in de jaren (1956 – 1991) Ik heb in mijn politiecarrière verschillende (hoofd)commissarissen versleten, waaronder Kaasjager, Van der Molen, Sanders, Valken en Nordtholt, daarna zijn er nog geweest Jelle Kuiper en de huidige HC. (hoofdcommissaris) Welten. Van al deze 'bazen' heeft Eric Nordtholt het meeste indruk op mij gemaakt niet alleen als excellent vakman maar ook in zijn omgang met het personeel in alle geledingen, kortom een bijzonder sympathiek mens."
Dit is mijn laatste bijdrage aan het Geheugen van West. Ik hoop dat u met plezier van mijn anekdotes hebt genoten. Ik heb ze zelf met graagte verteld en getracht in al mijn stukjes zo discreet mogelijk te zijn, mochten er mensen zijn die zich toch op de een of andere manier gegriefd voelen door een van mijn bijdrages dan daarvoor mijn welgemeende excuses want dit is dan in alle onschuld van mijn kant gebeurd.
Ik wil verder alle mensen bedanken die leuke en lieve reacties plaatsten bij mijn stukjes en ook gaat mijn dank uit naar Jan van Zijp van het Geheugen van West en mijn zoon Pieter voor het plaatsen en voor hun redactionele werk.
Bart Plenter
Gepubliceerd: 20 oktober 2008
Lees ook de andere verhalen van deze diender.