Voor de eeuwigheid

Zo ook bij ‘ons kruis’ langs de Haarlemmerweg. Ieder jaar in het voorjaar verschijnen er een paar stadsdeelmannen met schoffel en hark. Zorgvuldig wordt de bak aarde rond het kruis geëgaliseerd en zonodig voorzien van nieuwe plantjes.
Ook dit keer verschijnen er mannen, maar nu zijn ze met meer en dragen feloranje hesjes. Ze worden geassisteerd door een graafmachine. Wat zijn ze in hemelsnaam van plan? Ik reken snel terug tot 1945. Nee, geen jubileumjaar.

Binnen een mum van tijd staat een van de mannen tot zijn middel in een geul en liggen de halfverrotte bielzen die de plantjes binnen de perken hielden, kriskras over elkaar op het talud langs het fietspad.
Een aantal meters aan de andere kant liggen nieuwe bielzen, maar dan wel van beton. Ik dacht dat beton in ons stadsdeel juist ‘uit’ was, en bakstenen ‘in’.
Enfin, als ik naar het verzamelde hout kijk was iets nieuws in ieder geval wel nodig.
’s Avonds als ik thuiskom zijn ze al een aardig eind gevorderd en tot mijn verbazing zie ik dat de bielzen in de diepterichting rond het kruis zijn geplaatst.
Hé, wat een bekend ontwerp, zo kunstig in hoogte aflopend van achteren naar het fietspad. Ik kijk naar ons eigen voortuintje en … ja hoor, zou het stadsdeel door ons zijn geïnspireerd?
Ik ben geen liefhebber van beton (onze omheining was ook alleen om redenen van autoverkeer), maar het ziet er in ieder geval zeer robuust en weer en windbestendig uit.
Nu nog wat fraaie struikjes en het geheel kan nog vele herdenkingsjaren mee.
Misschien wel voor de eeuwigheid. En zodat het nooit kan worden vergeten, ondanks alle geluiden dat de herinnering voor volgende generaties langzaamaan vervaagt.

Lees meer over dit monument in Vergeten helden.