Elk jaar hetzelfde verlanglijstje

Enigst kind
Mevrouw Kerklingh vertelt eerst in het groepje en later in haar appartement: “Ik ben mijn hele leven in Amsterdam gebleven. Als kind woonde ik op de Houtmankade. Mijn vader werkte bij de Holland Amerika Lijn als controleur en mijn moeder is handwerkjuffrouw geweest. Ik was enig kind. Elk jaar als ik jarig was stond er op mijn verlanglijstje: ik wil een broertje of een zusje. Ik viel daar mijn moeder steeds mee lastig en bleef er maar om vragen. Ik speelde veel met mijn nichtjes die vlak bij ons in de buurt woonden. Die hadden een broertje en kregen er later ook nog een zusje bij, Jeannetje. Maar ik bleef alleen. Weet je wat ik toen al dacht? Als ik later ga trouwen neem ik niet maar één kind!”
“We hadden het gezellig thuis. Hele lieve ouders. Ik werd wel een beetje verwend geloof ik. Mocht ook op pianoles toen ik 7 jaar was. Heerlijk vond ik dat. De leraar zei tegen mijn moeder dat ik alles twee keer zo snel leerde als de andere leerlingen. Dat merkte ikzelf natuurlijk niet. O ja, we hadden thuis een poes Minie, die kwam altijd heerlijk spinnen. Ik heb op de Smallepadschool aan de Planciusstraat gezeten vlakbij de Zoutkeetsgracht.”

Trots op mijn moeder
“Ik had veel vriendinnetjes en we speelden altijd op straat. We deden veel spelletjes zoals krijgertje, schuilhokkie, touwtjespringen en ook tollen. Mijn moeder was altijd zo bezorgd dat mij iets zou overkomen. Dat kwam ook omdat we vlak bij het water woonden. Mijn moeder kon heel goed naaien. Als ze dan weer eens een nieuwe jurk voor mij had gemaakt riep de juf mij voor de klas en zei: ‘kijk eens wat Rie er prachtig uitziet. Die jurk heeft haar moeder zelf gemaakt, mooi hè’. Trots dat ik dan was op mijn moeder! Na de lagere school ging ik naar de Mulo. De meeste kinderen gingen naar de huishoudschool, dat was een beetje vanzelfsprekend geloof ik.”
“Het ging heel goed en nadat ik mijn diploma had gehaald ging ik werken bij de Koninklijke Nederlandse Zeil- en Roeivereniging aan de Nieuwe Zijds Voorburgwal. Er moesten schepen worden gemeten en dat werd gedaan door Gerrit Willem Walther Carel Baron van Hoëffel. Omdat ik heel goed Nederlands sprak moest ik hem te woord staan.

Dit is het eerste deel van het verhaal van Mevrouw Marie Louise Kerklingh-van Bork. Lees hier het tweede deel.

Dit verhaal is onderdeel van “Van Schoenendoos naar Internet”.
Meer weten? Klik hier.

Klik hier voor de rubriek waarin alle verhalen van 'Van Schoenendoos tot Internet' staan.