Verdwaalde paarden
Typisch jaren vijftig: de melkboer, de groenteboer, de schillenboer (met de stinkende auto), ze kwamen allemaal langs de deur. De kruidenier ook en op een briefje gaf je vooraf op wat je wilde kopen. Alle huizen hadden een kolenkist in de tuin – alleen bij de familie Swierstra werd het verbouwd tot een zandbak. “Wij hadden meteen al een oliekachel. De firma Mons kwam de olie geregeld aanvullen. Met een dikke slang vanaf de wagen door de keuken naar de tuin.” Omgeven door nog veel polder, kon het gebeuren (de foto’s zijn het bewijs) dat er twee verdwaalde paarden van een nabijgelegen boerderij door de straat liepen. Driewielers waren in en kleine Erik was de trendsetter. En het aantal auto’s in de straat was op één hand te tellen, waaronder de Fiat 600 van de familie Swierstra.
De dokterspraktijk
Gerda was huisarts en de praktijk was, gedwongen vanwege de benodigde woonvergunning, een feit. “Maar er kwam geen sterveling. De spoeling was dun. Af en toe werd ik opgeroepen om te assisteren bij een bevalling.” Het was sowieso nog onwennig voor de pas afgestudeerde arts. “Als iemand me dokter noemde, keek ik om me heen tegen wie ze het hadden.” Na de tweede zoon, in 1959, werd de praktijk opgeheven. Gerda ging lesgeven op de kweekschool, de medische vakken. Een baan die goed te combineren was met een jong gezin. Ze stortte zich in het schoolleven van de Louis Bouwmeesterschool, ging op menig schoolreisje mee – wat ook hartstikke handig was, een arts mee op reis – en was jaren werkzaam als schoolarts bij de GG&GD.
Wegdragen
Elk van de bijna zestig woonjaren is vastgelegd op foto. Het tennissen bij de Cramergracht (op hoog niveau), alle kinderverjaardagen, het schaatsen op de Sloterplas tijdens de barre winter van 1963. Ook haar kinderjaren, in Nederlands-Indie en Zwitserland, waar haar moeder het fotograferen en afdrukken in de vingers had om zo mooie beelden naar de grootouders in Nederland te kunnen sturen. Gerda Swierstra heeft een goed gearchiveerd leven en kijkt er tevreden op terug. Tjerk is helaas enkele jaren geleden overleden. Het huis voelt nog goed. De traplift maakt een verhuizing voor nu overbodig. “Het is hier nog steeds heerlijk, ik geniet dagelijks van het uitzicht op de tuin. Ze moeten me hier uiteindelijk wegdragen.”
Terug naar het eerste deel van dit verhaal? Klik dan hier.
Ook pionier?
Bent u ook een pionier? Woont u ook (ongeveer) vanaf het begin in Slotermeer of heeft u er toentertijd gewoond? U kunt Shirley Brandeis bereiken op 06 26 14 02 55 of via shirley@brandeis.nl.
Met dank aan Arnold Paalvast die belangeloos en met veel liefde de pioniers in deze serie portretteert