Deel 2: Minimarkt Paul Peen

De eerste bewoners aan het woord

7 Fans
Slotermeer

De eerste bewoners van Slotermeer aan het woord: op 7 oktober 1952 werd tuinstad Slotermeer officieel geopend door koningin Juliana. Na bijna zestig jaar spreekt de Westerpost met de pioniers. Dit keer Paul Peen - bekend van de melkwinkel - die er op 13-jarige leeftijd aan de Josephus Jittastraat kwam wonen. Hij woont er nog steeds.

Paul Peen in zijn Minimarkt

Paul Peen in zijn Minimarkt

Alle rechten voorbehouden

**Op de pof
‘Even naar Peen gaan’, werd het in de volksmond genoemd als je bij het Zuivelhuis Slotermeer boodschappen ging doen. Een echte buurtwinkel was het, waar je met de buren onderling of met eigenaar Dirk Peen en zijn personeel kletste over eigen en andermans wel en wee. “Soms stonden ze na het boodschappen doen nog een uur voor de deur te praten.” Het was een tijd waarin je nog op de pof kon kopen en de winkelier in een boekje de uitgaven bijhield. Omdat Peen ook gas- en lichtmuntjes verkocht, kwam het wel eens voor dat er ’s avonds werd aangebeld door een buurtbewoner die zonder gas of licht zat. Paul: “De winkel was eigenlijk dicht, maar soms maakte je een uitzondering. Nee zeggen deed je niet gemakkelijk. Het waren immers je buren en je klanten.”

**Minimarket
Dat zijn toekomst niet in de melkhandel lag, wist Paul Peen al vroeg. “Ik ben erg technisch en wilde, in navolging van twee van mijn ooms, aannemer worden. Ik ging dus bouwkunde studeren. Mijn vader liet zich niet over die keuze uit.” Halverwege zijn diensttijd werd vader Peen ziek. Paul kreeg verlof om de winkel tijdelijk over te nemen. “Je hebt toch affiniteit met de zaak en je voelt je verantwoordelijk.” Met het overlijden van vader Peen in 1965 gooide de jonge Paul zijn toekomstbeeld over boord. Doorgaan met de winkel werd zijn doel. Samen met zijn vrouw Hanneke, die hij als winkelmeisje in de melkhandel van zijn vader had leren kennen. Ze trouwden, betrokken het ouderlijk huis en razendsnel haalde Paul de benodigde vakdiploma’s. “Voor alles had je papieren nodig. Groente, vlees, delicatessen, ik moest supermarktmanagement doen en ik deed de Hogere Detailhandelsschool in de avonduren.” In 1967 ging de winkel over op zelfbediening en werd een kleine supermarkt met levensmiddelen, waar melk nog slechts een onderdeel was. De naam was voortaan: Minimarkt Paul Peen. “Dat dekte de lading beter én het was nu mijn winkel.” Achtenveertig vierkante meter, maar met een compleet assortiment. De twee melkwijken, die te weinig opleverden, stootte Peen met pijn in zijn hart af. Door de opkomst van steeds grotere, met melkprijzen stuntende winkelbedrijven brokkelde de hele melkwijkenhandel uiteindelijk totaal af. Het deed enkele jaren later ook de kleine winkelier de das om. Paul Peen nam in 1971 het moeilijke besluit de winkel te sluiten. “Met twee opgroeiende kinderen wilde ik meer zekerheid.” Ongeloof alom onder de klanten. Mevrouw Dorenstouter was zijn allerlaatste klant, herinnert hij zich nog goed. Peen vond zijn gewenste vastigheid in dienst bij Cote d’Or aan de Archangelkade, waar hij nog dertig jaar werkte.

Ook naast de winkel was Paul Peen alom bezig in en met de buurt. Als voorzitter van de oudercommissie op de Immanuelschool, waar vrouw Hanneke onder andere voorleesmoeder was. In de bewonerscommissie van Patrimonium, bij het Rode Kruis, waar hij opklom tot Coördinator Rampenhulpverlening. Onder andere tijdens de Bijlmerramp in 1992 en de brand in Volendam in 2001 had hij dienst. Ja, hij kan die beelden makkelijk loslaten na afloop. Nuchter: “Ik vind het belangrijk om vrijwilligerswerk te doen. Om her en der een kijkje achter de schermen te nemen.” Ooit komt er een boek over deze ervaringen.

**Plakboek
In bijna zes decennia zag Paul Peen de buurt veranderen. Hij woont er nog steeds met plezier - “Het huis is heerlijk en we zitten zo in Amstelveen, Hoofddorp of Haarlem, waar we graag winkelen” - maar voelt zich in de buurt minder vertrouwd dan vroeger. Leuk is wel dat hij af en toe nog vroegere klanten tegenkomt. En de melkwinkel? “Dat werd eerst een snackbar, later een yogaclub en nu is het pand van de Voedselbank. Het is prima zoals het is gegaan. Na mij waren alle melkwinkels in de buurt binnen enkele jaren gesloten. Het kon niet anders.” Een dik plakboek met foto’s en advertenties uit zijn melkwinkeljaren herinnert hem aan een mooie periode uit zijn leven.

Terug naar deel 1 van dit verhaal? Klik hier.

Op deze website gepubliceerd op 23 januari 2013//

Ook pionier?

Bent u ook een pionier? Woont u ook (ongeveer) vanaf het begin in Slotermeer of heeft u er toentertijd gewoond? U kunt Shirley Brandeis bereiken op 06 26 14 02 55 of via shirley@brandeis.nl. 



Met dank aan Arnold Paalvast die belangeloos en met veel liefde de pioniers in deze serie portretteert

Alle rechten voorbehouden

477 keer bekeken

2 reacties

Voeg je reactie toe
T van Genne

re PAUL PEEN

Had het ook iets te maken met WILLIE WORTEL????
(sorry kon het niet laten)

Alie Tapper Burksen

paul peen

ja ik heb er gewoond van af 1961 tot 1975 ,En kende Paul heel goed met zijn vrouw,
Hij kwam bij ons ook melk brengen,Ik vond hem een aardige man en Hanneke was ook een schat.
Ik heb zijn vader en schoonvader ook gekend,ja het was toch nog een armoedige tijd,met grote gezinnen en wij woonde in de van leeuwenlaan,een rot straat,waar veel ruzies waren,en veel werklozen,ja ik voelde me erg vernederd door mensen die er om heen woonde,ik ben geboren in de pijp,in de eerst jansteenstraat daar heb ik een fijne jeugd gehad een echte volks buurt en iedereen leefde met elkaar mee,dat was niet in Slotermeer,een hele ander mentaliteit,je was ineen volwassen,ik wil nog even kwijt mijn eerste baas was Simon de Wit en ik heb bij Stigter ook gewerkt