Op een dag ging ze even snel met onze hond Terry aan de lijn, tijdens de dagelijkse uitlaatronde, naar dat plein om brood te halen. Meestal wandelde ze haar rondje van de Bierens de Haanstraat, Thomas a Kempisstraat, Wesselgansfortstraat, Thomas van Aquinostraat - alwaar mijn school stond - en als je aan het eind van deze laatste straat de hoek omging was je weer in de Bierens de Haanstraat. Het was niet haar gewoonte om Terry mee te nemen als ze boodschappen ging doen.
Maar deze dag zat ze in tijdnood en nam ze de korte route via de Geert Grootestraat, die aansluit op het Confuciusplen. Ze dacht zo twee vliegen in één klap te slaan. Dus niet!
Terry 
Terry, was voor een 'rondje' wel te porren. Foto: Anita Florijn.
Ze kwam de hoek om naar het plein en liep tussen het smalle stukje muur, naast de ingang van café Hesterman, en het eerste paaltje door.
Terry, al springend en trekkend aan zijn lijn, probeerde de hondenriem uit de handen van mijn moeder te trekken die zij echter stevig vast had. Maar Terry ging tussen het eerste en tweede paaltje door en slingerde nog eens om het paaltje heen zodat de riem plotsklaps heel strak om het paaltje zat. Terry kwam met een rare beweging plotseling tot stilstand, mijn moeder ook! Ze was op deze onverwachte actie totaal niet bedacht, ging onderuit en liet de hond los. Daar lag ze dan, precies voor de ingang van het café. Ze vond het al heel gênant dat ze gevallen was, maar dat het juist op die plek was dat vond ze nog veel erger. En of het nog niet genoeg was komt er ook nog een man uit het café. Die ziet haar net overeind krabbelen en zegt: “Je hoeft niet naar binnen te kruipen hoor, je mag ook wel lopend binnenkomen, Enne....Je hond is al binnen!"
Terry was al door de openstaande deur naar binnen gelopen. Mijn moeder kwam thuis zonder brood maar met twee geschaafde knieën!
Gepubliceerd: 23 augustus 2006
Lees ook 'De betonnen paaltjes op het Confuciusplein' van Anita Florijn