De foto in die lijst doet het hem! Elk detail van die foto brengt weer een nieuwe herinnering met zich mee. Zo ook de scheef liggende straattegels op de smalle stoep.
In de hele Bierens de Haanstraat (drie blokken met elk acht huizen) kwam je scheve ofwel losliggende stoepen of straattegels tegen, het had iets met verzakkingen te maken.
De straat had op elke hoek een winkeltje, de melkboer, een kruidenier (waar wij tegenover woonden) en een sigarenzaak…. maar de bakker kwam aan de deur.
Tijdens schoolvakanties hielp mijn broer de bakker wel eens, die in die tijd nog aan de deur kwam. Mijn broer drukte dan alvast op de deurbel en vroeg, als er werd opengedaan, aan die klanten of ze brood nodig hadden en hoeveel. De bakker pakte uit zijn bakkerskar waar om gevraagd werd en mijn broer bracht het dan naar de klant.
Op een dag helpt hij de bakker weer en loopt naar een van de deuren om aan te bellen.
Nog voor hij op de deurbel kon drukken verdween mijn broer plotseling tot aan zijn lende in een gat in de grond; alsof hij in een trechter terecht was gekomen. Hij schrok ontzettend, zette het op een schreeuwen en riep: Help, de wereld vergaat! (Eind jaren ’50 was er vaak sprake van dat de wereld binnenkort zou vergaan). Het was deze keer wel een heel diepe verzakking van de straat.
De desbetreffende bewoonster had mijn broer al zien aankomen en deed de deur al vast open maar zag mijn broer niet…. Zij verwachtte hem niet ter hoogte van haar voeten.
Gepubliceerd: 3 augustus 2006